kaptan

"mermeri deler" diyerek, destek verdiğim, övdüğüm, tebrik ettiğim şahıstır...

fatih terim stadında 1127 kişiyle bağırdığımız anlarda oluşan ambians ve dingoc un sesi kısılana kadar bağırması sonrası, bitmesini hasret, dört göz, merak, heyecan, arzu ile beklediğimdir...

özlemle beklenendir...
gelsin tribünde yunan bayrakları, çalsın hoparlörlerde gol sonrası sirtakiler dediğimdir...
burada gülücük var ama, bir sürü kapa parantezli ha ona göre...

sözlük formatına uyulması için yıllarca emek vermiş biri olarak, alt metinlerde format dışına çıkacağım, lakin üst metinde nefretle kınadığımı bildirdiğim, utanç verici durumdur...

bayrak olayına nasıl bakıyorsun diyorlar, şöyle bakıyorum;

aslen rum'um bilen bilir...
hatta çeyrek de ermeni...
ırkım, ural altay dağlarından, oğuzların kayı boyundan gelmiyor...
bildiğin roma kökenliyim...
bu topraklarda türk'ler yokken de vardım...
lakin zaman değişti, topraklar alındı verildi, giden gitti, gelen geldi...
10 göbeğe kadar kaydım var, varın gerisini siz düşünün, daha da bakmadım...
ama biliyorum;
ben bu bayrağın altında doğdum..!
bu vatanda doydum, sevdim, dost oldum, kardeş oldum, abi oldum, taraftar, yazar, insan oldum, aşık oldum...
rum asıllı türkiye cumhuriyeti vatandaşıyım...
ve türkiye cumhuriyeti vatandaşlarına türk dendiği için türk'üm...
her sabah okula girerken, andımızı okuduğumda da, bana bir ırkın dayatılmaya çalışılmadığını biliyordum...
türk'üm, doğruyum, çalışkanım demek ne güzel..!
bunu gururla da söylüyorum...
yıllarca birlikte oruç tuttuk, dua ettik, ben sizle camiye, siz benimle kiliseye geldiniz, bazen uzo içtik, bazen yeni rakı...
benimle, anlamını bilmediğiniz şarkılara hüzünlendiniz, sevindiniz...
yumurta tokuştuk, çörek yedik, ağladık, güldük, sen ben değil, biz olduk...
bunları söylerken ben, sirtaki yapıyorum, anadilimde konuşuyorum, kiliseme gidiyor, orucumu tutuyorum, rumca dinliyor, rumca söylüyorum...
bunları yaparken kendime ait mahkeme, kendime ait meclis, kendime ait milli eğitim, oturduğum yerin altındaki petrolden pay, bölgesel belediye ya da toprak istemiyorum...
bunu istemememin, ülkedeki herşeyin doğru gittiği anlamına gelmediğini biliyor, yeri geldiğinde özgürce eleştiriyorum...
dünyanın hiçbir yerinde yokken, devlet içinde devlet olmak isteyip, dağlara çıkıp, birbirimizi vurmak niyetinde olmadım asla...
vakti zamanında ben de haksızlıklar yaşadım, ötekileştirildim...
lakin asla ihanet etmedim, koskoca bir millete, bu ayıpları genellemedim...
bu bayrak altında yaşamaktan asla gocunmadım, gerilmedim...
bunun ideolojik bir tarafı yok, yüzyıllar önceki hesapları, bugünün normlarıyla yargılayamayız, yargılarsak herkesin haksız olduğu taraflar olur, olacaktır...
işin özü bu bayrakta hepimizin kanı, canı, emeği, ölüsü vardır...
şimdi;
o puşt, bayrak direğine çıkacak kadar büyüdüyse...
o direkten indirilecek kadar da büyümüş demektir..!
benim ülkemin marşı, ölüme giden şehitleri gibi dimdik ayakta dinlenir...
benim ülkemin bayrağının yeri;
göğün en tepesidir..!

bırak indirmeyi, indirmeyi "düşünen" babam olsa;
anlamam, tanımam, acımam..!

15 haziran tarihinde şehir dışında olmam nedeniyle katılamayacağım organizasyondur. Q7uaresma gelebilir ama sanırım, galiba, yani.

4 Yıl önce yazdığım, o günlerde Zonguldak'ta, bugün Soma'da şehit olanların anısına...
Siyasetten, hasetten, sağır olmuş vicdanlardan uzak...
Büyük bir acı, yas ve;
Saygıyla...

YÜREĞİNİZ BEYAZDI YÜZÜNÜZÜN SİYAHINA İNAT..! HAYAT MI ULAN BU..!

İsimsizdir çoğu…
Zira unutulur bir süre sonra nasıl olsa…
Ateş hep düştüğü yeri yakar bizim ülkemizde…
Hele ekmek parası uğruna ölümler normal karşılanabiliyorsa…

Oysa ne çok severdi karısını Ramazan usta…
Çıkmadan hasretle öpmüştü güzel yanağından…
Kim bilir kaçırmıştı belki de sevdası uğruna…
Ölümü göze almıştı sevdiği için…
Dağ taş dolaşmışlardı bir yuvaları olsun diye…
Başlarını sokacakları bir damları…

Çorbanın buğusunda ısıtırdı ellerini İbrahim usta…
Çıkmadan hasretle öpmüştü minik ellerinden kızının…
O da çok severdi…
Göğsünde uyurdu…
Onsuz yatmaz…
Cam da beklerdi babacığını…
Kömürden kararmış yüzünü ilk kızı silerdi…
Severdi babasının ellerini…
Öperken onun da yüzü simsiyah olurdu…
Beraber gülerlerdi…
Sarılırdı minik kızına nasırlı eller…
Emek kokardı avuç içleri…

Memleketini düşünürdü Dursun usta hep…
Çıkmadan hasretle bakmıştı duvardaki resmine derelerinin…
Zonguldak’ta Karadeniz’di bir parça ama…
Hep içinden geçirirdi bir kez görsem şu Ordu’yu diye…
Fındık toplasam…
Damda uyusam…
Anacığıma sarılsam…
Çocukken bahçeye çekirdeğini attığım kayısı ağacı büyümüş müdür…
Gölgesinde uzansam…
Anam su getirse buruşmuş elleriyle…
Göğsüne yatıp korktuğumdaki gibi çocukluğumda…
Uyusam belki…

Beşiktaş’ı, Fener’i ya da Cimbom’u…
Trabzon’u ya da belki Bursa’yı…
Diğerleri ya da ne fark eder ayrım olmasın…
Siz seçin hayal ederken her bir hayatı…
En çok minik oğlunu severdi Hasan usta…
Çıkmadan toparlak ayacıklarını ısırıvermişti…
Maaş merasimiydi madenden çıkış saati…
Forma istemişti oğulcağızı babasından…
Ayırıyordu parasını küçük küçük her ay...
Yüreği…
Cesareti kadar zengin değildi ki cebi…
Her sabah yarım saat erken kalkıp yürüyerek gitmişti ocağına…
Üç aydır…
Ağrıyan ayaklarının hatırıydı…
Akşam oğulcağızına alacağı forma…
Hatta kirletmesin diye elleri…
Sardırmayı bile düşünmüştü bir beyaz kağıda…

Mesleğini çok severdi Veli usta…
Çıkmadan cüzdanındaki resmini öperdi babasının…
Baretinin içine iliştirirdi…
Rahmetlinin koluna girip asansörde…
Korkusuna siper olduğunu hatırlamıştı ocağa inerken…
Alın teriyle yoğrulmuş şerefli bir hayat bırakmıştı babası Veli’ye…
Yıllar önce birlikte çalıştıkları o yerde…
Büyük bir sadakatle yapardı işini…
Babasının öğrettiği gibi…
Çocuklarının kursağından geçen her lokma için…
Dua ederdi…

Çocukluktan beri birliktelerdi İlker ve İsmail…
İlker düşüp dizi kanadığında…
İsmail sarardı yaralarını…
Gençken aynı kıza sevdalanmış…
Ama vazgeçmişti ikisi birden aynı anda…
Aynı takımda oynamışlar…
Aynı sırayı paylaşmışlar…
Bazen bir ekmeğin buğusunda…
Bazen bir biberin acısında paylaşmışlardı anılarını…
İlker sabahları İsmail’in evinin önüne gelir…
Camın önünde şarkı söyler öyle uyandırırdı kan kardeşini…

‘’bu devran bu devran zalim bu devran…
taşımaz yükümü bu zalim kervan…
harap eyledi beni eyledi veran…

Göçükte yaralanan başını dizine dayadığında İsmail…
Usulca söylemişti bu şarkıyı yine İlker…
Git kardeşim, bu karanlıktan aydınlığa git…
Ve beni de bekle…
Hiç ayrılmamışlardı…
Ayrılmadılar gene…

Hayat bunlar a insanlar…
Hepsi birer hayat…
Ayrı ayrı ama bir aslında…
Her birinin ayrı bir sevdası…
Ayrı bir hikâyesi…
Yerin 540 metre altında…
Biraz oksijen yahu biraz…
Kader mi bu şimdi…
Ölüme göndermek o insanları…
O yörenin doğallığından mı…
Bunu küçük bir kız çocuğuna nasıl anlatabilirsiniz…
Baban öldü ama doğal bu beklenen bir şey…
Nasıl söyleyebilirsiniz…
Uğruna ölümü göze aldığı yavuklusuna kaçan bir eşe…
Bu yörenin, bu işin kaderinde var…
Nasıl dile getirirsiniz…
O insanların umutları…
Sevdaları…
Özlemleri…
Güneşi yerin 540 metre altında kaldı da…
Sizin insanlığınız nerede kaldı…
Ölçüsü var mı…

Adem Çengel, Ahmet Karabektaşoğlu, Dursun Kartal, Erdem Ayçin, Ekrem Akkaya, Engin Düzcük, Erkan Taşdemir, Erman Çaylıoğlu, Hasan Akbaba, Hasan Ersin, Hüseyin Arslan, İlker Bebek, İsmail Fidan, Kadir Ötgüç, Koray Kebapçı, Murat Özbay, Mustafa Zoroğlu, Ramazan Bakıroğlu, Ramazan Yavuz, Sabri Özdal, Sadık Kocakaya, Samet Aydın, Serkan Yılmaz, Şahin Ataman, Şahin Tavukçu, Şeref Akdoğan, Tarık Candemir, Veli Akyüz, Volkan Candemir, Yunus Ekmekçi ve İbrahim Cötdel…

Affedin bizi…
Yüreğiniz beyazdı yüzünüzün siyahına inat…

Ve kirli olan bizlerdik…

Affedin…

"aha valla kırıldı, bu sefer kırıldı, anneeeeeeeee koş kırdım parmağı" nidaları eşliğinde, beyinde şimşekler çaktıran, gözyaşlı, acılı durum...

(bkz: sehpa köşesine vurulan serçe parmağı)

haftabaşlarında karabasan gibi üstümüze çöken "böyle hayatın anasını dimağını fifito" psikolojisinden bile beter olan, kişi, durum ya da olaylardır...

(bkz: pazartesi sendromundan beter durumlar)

(bkz: öldü mi lan yoksa o anaammm baguyım)

demirören'e göre kesinlikle başarılı saydığım, lakin sonra "ulan koca beşiktaşı hangi dangalağın başkanlığı ile mukayese ediyorum" diye kendime sorarken utandığımı fark ettiğim yönetim şeklidir...
kışlar soğuk ve yağışlı, yazlar soğuk ver kurak, böyle bayat pişmaniye gibi, ama yemesen de olmuyor...
bir an takdir edesim geliyor, bazen ümüğünü sıkasım...
kadere razıyız şimdilik, kısmet bakalım...

ilk organizasyonda varsam, sözlüğün de 5.piknik organizasyonu ise, kaç yaşına geldim diye hayıflandıran başlık ve organizasyondur...
içerisinde kesinlikle yoğurda kafa gömme, çuvalla yarış, iddiasına voleybol, yağlı güreş olması gerekendir...
son olarak "sizleri seviyorum, özledim, düğünüm gibi halatla çekiyorum" dedirtendir...

kullandığımız, duyduğumuz, kullansak da, duysak da nefret ettiren sözlerdir...
(bkz: daha iyilerine layıksın)

(bkz: terseeeeee)

maçlar esnasında klişeleşen, duymaya alışık olduğumuz ve ısrarla tekrarlanan sözlerdir...

Bir sismik kırılma çekirdeklenmiştir kabuğunda dikey noktası yukarıdaki yeryüzü...

Ana depremin meydana gelmesinden sonra, ana şoku izleyen daha küçük sarsıntılar dizisidir...

cin, peri hikayeleriyle çocukluğumun anasını sikmiş, her gördüğüm dal, yaprak gölgesinde "ananı avradını valla geldiler" dememe sebep olan program sunucusu...

herkes tarafından anlaşılmayan, belli kimseler ve gruplarca konuşulan dil şablonudur...
(bkz: hacı götüme benzemişsin)