doktorlar dizisi. evet yanlış duymadınız doktorlar. "la bi yürü git" diyebilirsiniz ama o diziyi izleye izleye sağlık sektorüne girdim "ben de onlar gibi olucam" diye. e tabii beklediğim aksiyonu bulamasam da iyi ki girmişim diyorum. [ybkz]swh[/ybkz]
sözlük yazarlarının hayatlarındaki dönüm noktaları
Köydeki üç (vurgula: dönüm) arsa...
Şaka lan.
on dönüm.
Şaka lan.
on dönüm.
ilk defa 11 yaşında çıplak ayaklarla çıktığım tiyatro sahnesi. o gün bugün, ne ben sanattan kaçabildim ne de o benden.
Anadolu Lisesini Kazanmak
2009 yılının temmuzunda üniversiteyi bitirip aydın'da olan aileme ben halama istanbul'a tatile gidiyorum demem, sözde 15 günlük tatil için 3 bavul koca bavul hazırlayıp yola çıkmam. o gün bugündür istanbul'da tatil yapıyorum işte. [ybkz]swh[/ybkz]
28 mayıs , 14 haziran, 6 temmuz.
kimi yazarların[ybkz]swh[/ybkz], ilkinin ölümleri olma olasılığını düşünerek endişe duyduğu, bir türlü göremediği ânlardır.
şans bir kez de yüzüme gülse, ben kendimi öldüreceğim gerçi zaten sözlük.
şans bir kez de yüzüme gülse, ben kendimi öldüreceğim gerçi zaten sözlük.
temmuz 2005...
hayatında semt olarak beşiktaş'ı, şehir olarak istanbul'u hiç görmemiş 18 yaşında bir ergen düşünün. uzaktan uzağa hep aşk duymuş, bir-iki maç dışında hastası olduğu renkleri sadece televizyondan takip etmiş, okulda sırasına o üç büyülü harfi kazımış durmuş, derste her sıkıldığında kafasındaki beşiktaş 11'ini yazmış, her defasında forvete oktay ve amokachi'yi koymak istemiş bir çocuk... henüz çok küçükken o zamanın devi afc ajax, inönü'de umulanın aksine beşiktaş'a 4 tane atınca o hafta kendini tam tersi duruma hazırlamış olduğundan mıdır bilinmez, küçük vücudu zayıf düşmüş ve hasta olup ailesini gelecekteki futbol travmalarıyla ilgili çok endişelendirmiş bir çocuk... biraz daha büyüdüğünde valerenga'dan bir devrede 3 yiyerek elenen takımı yüzünden ertesi günü gizli gizli ağlayarak geçirmiş bir çocuk...
otobüs ağır ağır esenler otogarı'na yanaşır. 16 saatlik gece yolculuğu boyunca heyecandan gözüne uyku girmemiştir. babası onu beşiktaş'ta karşılama sözü vermiştir çünkü. valizini alır, alelacele nikotin takviyesini yapar ve ağzına attığı naneli sakızıyla onu aşkına kavuşturacak beşiktaş servisine biner.
servis, daha önce hiç görmediği masalsı yerlerden geçerek[ybkz]swh[/ybkz][ybkz]swh[/ybkz][ybkz]swh[/ybkz][ybkz]swh[/ybkz] büyükçe bir meydana varır. "taksiiiiim" diye ünler servis şoförü. "vay amk, taksim'e bak lan" diye geçirir içinden delikanlı. tramvayı görür az uzakta, önceki bilgileri ışığında yöneldiği yerin istiklal caddesi olduğuna kanaat getirir ve heyecanlanır. biraz da burulur o an. sanki bir daha ana baba ayrı kardeşi zafer ile tesir'de bira içemeyecekmiş gibi gelir, sanki kısa ömründe bir dönem kapanmış gibi hissetmektedir nedense. inceden huzursuzlanmaya da başlar bir yandan, "hadi amk, ne zaman varıcaz beşiktaş'a?"
servis dar sayılabilecek bir yoldan aşağı inmeye başlar. etraftaki binalar, mimarisiyle gencin ilgisini çekmiştir. sol arkada, cam kenarında oturmaktadır ve gördüğü her bir ayrıntıyı beynine kazımaktadır adeta. yol hafif sola kıvrılır bir an ve genç, sağında ağaçların arkasında genişçe bir alan fark eder. nereye geldiklerini anlamaya çalışan kahramanımız, servis ağaçlardan kurtulduğu an üstünden yıllar geçse de asla unutamayacağı, belki de hayatının her alanına sirayet eden o en unutulmaz anın büyüsüyle kendini koyverir. gözyaşlarında baba hakkı'nın, vedat'ın, şeref bey'in, yusuf'un, rıza'nın, şifo'nun, metin'in, ilhan'ın, pascal'ın yansımaları arka arkaya belirirken içinde daha da büyüyen o duyguyu dünyanın en başarılı edebiyatçısının dahi tanımlayamayacağını bilmektedir. artık "bilenler için söylüyorum; deniz tarafındaki kale..." diye devam eden cümle onun için bir anlam ifade etmektedir çünkü.
servis, çınarlı yoldan geçerek tansaş'ın önünde kendisini indirdiğinde o artık başka biridir. babasıyla kucaklaşır, hasret giderir. babasının ofisine giden yol köyiçi'nden geçmektedir ve genç, belki de hayatının en görkemli anlarını yaşamaktadır. kartal heykelleri, siyah beyaz meyhaneleriyle balıkçılar çarşısı, çarşının ortasında karşılıklı iki binaya gerdirilmiş ince bir ipte salınan koskocaman bir beşiktaş bayrağı...
o an birisi fotoğrafını çekse, nazım usta'nın bir şiirinde abidin dino'ya sorduğu soru cevabını bulmuş olurdu muhtemelen.
hayatında semt olarak beşiktaş'ı, şehir olarak istanbul'u hiç görmemiş 18 yaşında bir ergen düşünün. uzaktan uzağa hep aşk duymuş, bir-iki maç dışında hastası olduğu renkleri sadece televizyondan takip etmiş, okulda sırasına o üç büyülü harfi kazımış durmuş, derste her sıkıldığında kafasındaki beşiktaş 11'ini yazmış, her defasında forvete oktay ve amokachi'yi koymak istemiş bir çocuk... henüz çok küçükken o zamanın devi afc ajax, inönü'de umulanın aksine beşiktaş'a 4 tane atınca o hafta kendini tam tersi duruma hazırlamış olduğundan mıdır bilinmez, küçük vücudu zayıf düşmüş ve hasta olup ailesini gelecekteki futbol travmalarıyla ilgili çok endişelendirmiş bir çocuk... biraz daha büyüdüğünde valerenga'dan bir devrede 3 yiyerek elenen takımı yüzünden ertesi günü gizli gizli ağlayarak geçirmiş bir çocuk...
otobüs ağır ağır esenler otogarı'na yanaşır. 16 saatlik gece yolculuğu boyunca heyecandan gözüne uyku girmemiştir. babası onu beşiktaş'ta karşılama sözü vermiştir çünkü. valizini alır, alelacele nikotin takviyesini yapar ve ağzına attığı naneli sakızıyla onu aşkına kavuşturacak beşiktaş servisine biner.
servis, daha önce hiç görmediği masalsı yerlerden geçerek[ybkz]swh[/ybkz][ybkz]swh[/ybkz][ybkz]swh[/ybkz][ybkz]swh[/ybkz] büyükçe bir meydana varır. "taksiiiiim" diye ünler servis şoförü. "vay amk, taksim'e bak lan" diye geçirir içinden delikanlı. tramvayı görür az uzakta, önceki bilgileri ışığında yöneldiği yerin istiklal caddesi olduğuna kanaat getirir ve heyecanlanır. biraz da burulur o an. sanki bir daha ana baba ayrı kardeşi zafer ile tesir'de bira içemeyecekmiş gibi gelir, sanki kısa ömründe bir dönem kapanmış gibi hissetmektedir nedense. inceden huzursuzlanmaya da başlar bir yandan, "hadi amk, ne zaman varıcaz beşiktaş'a?"
servis dar sayılabilecek bir yoldan aşağı inmeye başlar. etraftaki binalar, mimarisiyle gencin ilgisini çekmiştir. sol arkada, cam kenarında oturmaktadır ve gördüğü her bir ayrıntıyı beynine kazımaktadır adeta. yol hafif sola kıvrılır bir an ve genç, sağında ağaçların arkasında genişçe bir alan fark eder. nereye geldiklerini anlamaya çalışan kahramanımız, servis ağaçlardan kurtulduğu an üstünden yıllar geçse de asla unutamayacağı, belki de hayatının her alanına sirayet eden o en unutulmaz anın büyüsüyle kendini koyverir. gözyaşlarında baba hakkı'nın, vedat'ın, şeref bey'in, yusuf'un, rıza'nın, şifo'nun, metin'in, ilhan'ın, pascal'ın yansımaları arka arkaya belirirken içinde daha da büyüyen o duyguyu dünyanın en başarılı edebiyatçısının dahi tanımlayamayacağını bilmektedir. artık "bilenler için söylüyorum; deniz tarafındaki kale..." diye devam eden cümle onun için bir anlam ifade etmektedir çünkü.
servis, çınarlı yoldan geçerek tansaş'ın önünde kendisini indirdiğinde o artık başka biridir. babasıyla kucaklaşır, hasret giderir. babasının ofisine giden yol köyiçi'nden geçmektedir ve genç, belki de hayatının en görkemli anlarını yaşamaktadır. kartal heykelleri, siyah beyaz meyhaneleriyle balıkçılar çarşısı, çarşının ortasında karşılıklı iki binaya gerdirilmiş ince bir ipte salınan koskocaman bir beşiktaş bayrağı...
o an birisi fotoğrafını çekse, nazım usta'nın bir şiirinde abidin dino'ya sorduğu soru cevabını bulmuş olurdu muhtemelen.
15 yaş altı milli takımla takımla özel bir maç oynadıktan sonra halısahada maç yaparken sol ayak bileğime aldığım darbe ile buradaki bağların kopması. o zamanlar gençlerbirliği altyapı ekibi tarafından izlendiğimi bilmiyordum. herneyse seçmelere yine de çağrıldım fakat ya ailemin yanına ya da ankaraya bilet almam gerekiyordu. ben ailemin yanına gidip üniversiteye hazırlandım ve futbol sadece zevk olarak kaldı.
mevkim sol bek, sol açıkta da çok oynamıştım. tek hayalim beşiktaş'ta delinho'nun veliahtı olmaktı[ybkz]swh[/ybkz]
mevkim sol bek, sol açıkta da çok oynamıştım. tek hayalim beşiktaş'ta delinho'nun veliahtı olmaktı[ybkz]swh[/ybkz]
benim noktaları birleştirince "haziran 2012" yazısı çıkıyor.
aradağınız adrese erişim mahkeme kararı ile durdurululmuştur
sözlük yazarlarının hayatına girip yönlerini, duruşlarını değiştiren kişi ve olaylardır.
sanırım 11 yaşındaydım...ablamlarla denizde gelen dalgalardan zıplayarak kurtulmaya çalışıyor, aklımızca oyun oynuyorduk....babamsa sahilde denizden yeni çıkmış sigarasını yakmıştı...oturmuş bizi izliyordu....dalgalı deniz pistir...sizi kıyıya götürüyor sanırsınız ama aslında sizi derine çeker....erkek olmanın verdiği gazla en yükseğe ben sıçramalıyım diyip her seferinde daha yükseğe zıplamay çalışıyordum....birkaç atlamadan sonra daha da yükseğe sıçramak için iyicie gücümü topladım....ve sıçradım....kurtulmuştum dalgadan....lakin yere düştüğümde su boyumu aşıyordu....panik olmuştum...bir daha zıplamaya çalıştım ama o sırada bir dalga daha geldi...sonra bir daha denedim...bir daha...başımı suyun üstüne çıkaramıyordum....nefes alamadıkça daha da panikledim....ellerimi kullanmaya çalışıyorum olmuyor...zıplıyorum...bir türlü çıkaramıyorum başımı...sürekli su yutuyorum.....tam gücüm tükenmek üzereyken birden birinin beni tuttuğunu hissettim....gelen babamdı....beni kıyıya doğru atıyordu...hem kendisi yüzmeye çalışıyor hem de beni kurtarmaya çalışıyordu....sonra hatırladığım şey ise kıyıda karnıma bastırdıkları ve benim yuttuğum suları geri çıkarmamdı....eğer babam sigarasını yarıda söndürmeyip tekrar denize girmeye karar vermeseydi şu an bu satırlar da olmayabilirdi.....çünkü kıyıdan yetişmeye çalışsa muhtemelen yetişemeycekti[ybkz]swh[/ybkz] [ybkz]swh[/ybkz]....sonradan amcam sordu babama:
- abi sen sigaranı yarıda söndürmezsin...niye yaptın?
- bilmem...şeytan dürttü birden....ben de girdim...
- abi sen sigaranı yarıda söndürmezsin...niye yaptın?
- bilmem...şeytan dürttü birden....ben de girdim...
insan olarak beşiktaşta kartal heykelinin önünden geçip, ışıkların önüne doğru ilerleyen yolda, yağmur altında "hayır" kelimesini söyleyip giderken kolundan tutup çevirdiğim kadın. zaman olarak ise, gözlerinin içine bakarak "sadece bir şans" dediğim an.
(bkz: askerlik)
- ortaokuldaki fen öğretmenim
- lise seçimimi yaptığım dönem
- 2008 şubat
- lise seçimimi yaptığım dönem
- 2008 şubat
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?