beşiktaşlı olmak

Zor ama güzeldir.

ayrıcalıkdır demeyelim de, bence erdemliliktir.
neden ayrıcalıktır. çünkü toplumda erdemli insan sayısı az da ondan. ayrıcalık gibi hissediyoruz. şerefinle oyna, hakkınla kazan şiarı o erdemliliğin özetidir aslında. neredeyse daha bebeklikte başlayan, daha doğrusu dayatılan rekabet duygusunu, görülmesi en doğal alanda dahi kendi değerlerine yeğ görmeyen bir aklın, ruhun adıdır beşiktaşlı olmak. çalıştığım hastanede hemen her çocuğa beşiktaşlı olur musun diye soruyorum. olursa, illaki o ruh işleyecektir içine. o sebepten ben de saniyede yirmidört kare'ye katılıyorum. siyah ulan!

umutsuz vaka gibi ortada dolaşırken, yüzünüzü güldüren en yüce şeydir.

durup dururken (vurgula: iyi ki beşiktaş var) dedirtir. [ybkz]swh[/ybkz][ybkz]swh[/ybkz]

yüzlerce kişiye sorup fenerliyim galatasaraylıyım cevaplarından bıkıp sonra bir tane adam gibi adamın çıkıp "çok şükür beşiktaşlıyım" demesiyle sarılma durumudur. o adamla yıllar boyunca arkadaş olmaktır. herkes sana yamuk yaparken onun yapmamasıdır. ligi çok iyi oynayıp sezon sonu 2. veya 3. bitirince "kupayı sevseydik barcelona'lı olurduk" demektir. canın sıkılıp yolda beşiktaş marşı söylemektir. 8 rakamıyla dalga geçenlere 132 sayısını sormaktır. sevmediğim bi şarkıcının beşiktaşlı olduğunu öğrenince açıp şarkılarını dinlemektir. kısaca herkese nasip olmaz.

bir ölüm kalım meselesi olmayıp...
bundan çok daha önemli olan durumdur...

Efendi olmak, yanlış her işe karşı olmak, güzel her şeyi desteklemek, sevinci/üzüntüyü en coşkulu yaşayan taraftar olmak, aile olmak, yolda gördüğüm Beşiktaş armalı kişiye kırk yıllık arkadaşım gibi selam vermek. Daha neler neler... kelimeler yetmez yani.

Her on yılda en fazla iki şampiyonluk ve beş yılda bir feda denklemine rağmen ruhuna işleyen heyecan, babadan kalma yadigardır.