köprülere şampiyon takımın bayrağını asmak

bir gelenek. ama saçma bir gelenek.

taraftar kimliğimle konuşacak olursam; siyah beyaz kocaman bir bayrak dalgalanıyor boğazın üstünde düşünsenize. bi kaç saat oturur izlerim herhalde.

ama objektif bakacak olursak gereksiz ya. gereksiz ötesi. azalarak bitsin istenilen şeyler listesinde 1 numaraya oynayabilir, o derece.

ülkemizde baya komik hale gelmeye başladı bu durum. daha temeli olan bir köprüye bile asıldıysa vay halimize ya. [ybkz]swh[/ybkz]

http://video.ntvmsnbc.com/ucuncu-kopruye-galatasaray-bayragi.html

bu sene folloş edilmiş durum...
anlamını yitirmiştir...
öyle bir hal almıştır ki, bayrağını kapan soluğu köprüde almıştır...

(bkz: koşun koşun panayır var)

her partizanca hareketin pestenkeraniliğine inandığımın şerhiyle belirtmek isterim ki, sembolik bir köprüde, fairplay ve saygı çerçevesinde olacaksa anlamlı olacağını düşündüğüm uygulama. yoksa elde bayrak her boş bulunan köprüye arsa bulmuş akp'li gibi koşturmak, başkasının bayrağını atmak, yakmak denyoca, toplumsal uygar yaşayışa aykırı davranışlardır. yakın zamanda fransa'da bir organizasyon olmuştu da maçı olan ülkelerden internet anketinde en çok oyu alanın bayrağı eyfel kulesi'ne yansıtılıyordu hani. herifler bunu sporun birleştirici, dostane gücüne istinaden naiflikle yapıyor, bizimkiler maçımızın olacağı gün internete çöküp sanki toprak fetheder gibi bir kompleks ve saldırganlıkla anketleri patlatıyordu. ama aynı oranda da sahada patlıyordu. bu zihniyetimiz kanımıza işlemiş vaziyette ve tehlikeli. kafayı kırmışız, sürekli birilerine karşı güç gösterisi yapmaya çalışıyoruz. eskiden ne güzel, şampiyon takımın renklerinde çeşme ve kaldırım taşı boyanırdı. bir emek vardı. gelsin fener şampiyon olsun, beşiktaş'ı sarı-lacivert boyayalım. incilerimiz dökülmez. ama işte, "böyle boyatırlar" denilip iğfal etmiş intibasıyla yaklaşacak sikik milyonlar var.