eziyet

hayatın ta kendisi.
şakası çok yapılır ama ben ciddiyim. doğmadan önce şu yaşıma kadar olan hayatımı film gibi izletseler, var mısın deseler; yokum ulan derim. yokum ben bu eziyette! kim bilir belki gün gelir bundan kisa/orta/uzun bir süre onra huzura kavuşurum. o huzur parayla mı olur, sağlıkla mı, inançla mı yoksa tümüyle mi gelir bilemem. ama o gelene kadar ben gitmezsem iyidir.
"ey huzur, bu insan seni bekledi bekledi umudunu yitirip gitti."

ba'da yer alan bir birhan keskin şiiri.


Ağaç duruyor.
Yol da, ot da.

Duran bir şey var bende,
ağaç gibi.
Onu ayaklandırıp, oradan oraya
gitmem zor.

Bende bir ağaç duruyor, bir ot
Eserse arada rüzgâr
Ağacın saçlarını o tarıyor.

Aşk ayaklandırmıştı bir kere
hatırlıyorum ama...
şimdi rüzgâr şimdi güz
Ağacın dallarını zorluyor.