hayatın ta kendisi.
şakası çok yapılır ama ben ciddiyim. doğmadan önce şu yaşıma kadar olan hayatımı film gibi izletseler, var mısın deseler; yokum ulan derim. yokum ben bu eziyette! kim bilir belki gün gelir bundan kisa/orta/uzun bir süre onra huzura kavuşurum. o huzur parayla mı olur, sağlıkla mı, inançla mı yoksa tümüyle mi gelir bilemem. ama o gelene kadar ben gitmezsem iyidir.
"ey huzur, bu insan seni bekledi bekledi umudunu yitirip gitti."
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?