evdeki taharet musluğuna ve kalorifer peteğine sarılıp çılgınca ağlamak

10 aralık 2011 ankara zirvesi'nin ardından, sıcacık evime girer girmez yaptığım eylem... sarıldım ve doyasıya ağladım... kalorifer peteği pek şaşırmadı ve sorgulamadı ama taharet musluğu şaşkındı... "meğer sen ne büyük bir nimetmişsin, hayatımdaki yerini ve önemini hiç farkedememişim, ne olur beni affet" dedim... sarıldık ve dakikalardır öyle duruyoruz...

(bkz: vefa)

götümüzü donduran soğukların insanda yarattığı psikolojik etki

(bkz: cihan tekin başlıklarını 200 metreden tanımak)

dibinde demir gibi soğuk bir aşkın olabilme ihtimali bulunan eylem.

sakal kılımdan çok sivilcelerimin çehremi sarmaladığı lise dönemimde 10-d'deki nermin'in eteğinde teyakkuz halinde bulunurcasına sıkı ve geniş götü, üşüdüğü için her teneffüs sınıfının karşısındaki kalorifer peteğinin aralarını doldururdu. bu durum bana, ağzı kapandığında dişleri karşı cephedeki dişleriyle bütünleşen bir timsahı hatırlatırdı. her okul çıkışında uzun koridorda koşarak, kalorifere iki metre mesafe kala da ayaklarımı boşa alıp zeminde kayarak allah'la vuslata erişen bir derviş gibi peteği kokluyor, öpüyor, dilliyor ve sevinçten eşek gibi ağlıyordum. bir gün hoca kameradan görmüş neriman'ın adet kokusu sinmiş peteği koklarken beni. sallapati durarak yayık yayık güldüm, tokat attı.

taharet musluğuyla pek bir ilişiğim yok. yalnız ağzımı dayayarak kana kana su içtiğim ve babam beni kemerle dövdüğü anlarda tuvalete kapanıp ağlarken sesim duyulmasın diye taharet musluğunu açtığım çok olmuştur. sanki hıçkırarak ağlamama o da ortak oluyor, derdimi benimle paylaşıyordu taharet musluğu.