bizim evde de babam ve ablam fenerlidir. ben ve abim beşiktaşlıyız. ben ve abim dahil bütün kuzenleri beşiktaşlı yapan sadece bir kişidir.o benim amcamın oğludur. kendisi küçüklükten çelmiş aklımızı nice fanatik babaların arasından. bize küçük hediyeler alarak beşiktaş'ı sevmemize yardımcı olmuş, içimizde var olan beşiktaşlılığı dışar çıkarmıştır. belki statlara gidemesek de ligtv den hep izletirdi. kendisi çok acayip beşiktaşlıdır. yenilince kafaya çok takar yenince ise keyfine diyecek yoktu. onunla beraber izlediğimiz kiev maçı vardı, iyi hatırlarım ve hala aklıma gelir duygulanırım. duygulanmamın nedenini yazımın sonunda söyleyeceğim. ayrıca genclerbirliği maçını da net hatırlarım. onun 2000 li yıllarda gazete arşivi vardı , sonra bjk dergileri alırdı. belki gittiğimiz ilk maç çok talihsiz olsa bile devam ettik.(istanbulspor maçı 2004 yılı, ismetpaşa).
2003 yılında gördüğümüz şampiyonluk gördüğü son şampiyonluktu. ramazan bayramının bitmesinden 3 4 gün sonra hastaneye kaldırdık. liverpool'u yendiğimiz gün hayati riski atlattı dediler. liverpool'a 8-0 yenildiğimiz gün kalbi durdu. 3 gün sonrasında yani 09.11.2007 de toprağa verdik. bir gün sonra sivas maçı vardı ayaklarım beni götürdü o maça. o maçta ağlamıştım. başın öne eğilmesin bestesini en sağlam söylediğimiz gündü çünkü.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?
