pazarda su satmak

birçok çocuğun ilk ticari girişimin gerçekleştirdiği eylem.

henüz çeşme sularının leş gibi akmadığı, pet şişeli suların piyasada olmadığı yıllardı. evimizin hemen karşısına pazar yeri açılmak üzereydi. biz mahallenin çocukları, annelerimizden daha büyük bir heyecanla beklemiştik pazarın açılmasını. pazar demek bizim için yepyeni bir sektör demekti. uzun uzun toplantılar yapıp, başka mahalleden çocukları pazarımızda barındırmayacağımıza yeminler edip, adeta uluslar arası bir şirket kalitesinde su satmaya başladık. pazar üç katlıydı, her kata 3-4 çocuk düşüyordu, herkes gofret parasının peşindeydi. diğer çocuklardan yaşım biraz daha ufak olduğu için [ybkz]swh[/ybkz] teyzeler amcalar beni önce sever, sonra bir 'aferin' çeker, ikişer bardak su içerlerdi.

babam ilk zamanlar 'ne işiniz var pazarda su satmakla, ben size bakamıyor muyum?!' diye gurur yaptıysa da, annem bu girişimci ruhumuzu sonuna kadar desteklemişti. 5. kattaki evimize sürekli çıkıp su almak bize ızdırap olmasın diye, daha büyük bir sepet alıp, içine buz doldurduğu sürahileri biz aşağıdan ''anneeeeaaaaa'' diye bağırdıktan saniyeler sonra salardı. kazandığım ilk parayı da, yine aynı benim gibi pazarda su satan abilerimle birleştirip anneme aynı pazardan terlik almıştık. annemin poşeti açarken gözlerinin dolup, ardından hüngür hüngür ağladığını da çok net hatırlıyorum.

şu an bile ne zaman bir pazar yerine girsem, o kalabalıktan-kokudan-sesten kendi çocukluğumu yeniden yaşıyorum. geçenlerde uzun bir süreden sonra ilk defa çok yakından tanıdığım ''buuzzzz giibiiieeeaa soğğğukk suğğğğ'' sesini duydum, kalabalığa rağmen sesi takip ettip çocuğu buldum. artık sürahiyle değil de bardak şeklinde olan petlerde satıyordu suyunu. çantamda su olmasına rağmen, 3 pet su aldım. ''bereket versin abla'' dedi çocuk, ''bereketini gör güzel kardeşim, hayırlı işler'' dedim. ''sooğğğğğuukkk suuuaaaa'' diye bağırarak uzaklaştı. bir süre öyle kalıp, çocukluğuma baktım.