ortada bir şey yokken kendi kendini mutsuz edebilmek

dişi olmanın en belirgin yeteneği.

ortada olmayan şeylerle yapılabilendir...

saklar insan bazen kendini...
en çok da mutsuzluklarını saklar.
özenle biriktirir hayal kırıklıklarını kalbinin orta yerinde
ve kilitler sandığını sıkıca.
gün gelir, dolar o sandık.
biriktirdikleri sığmaz oraya, taşar
ve her şey ortadayken ortada hiçbir şey yokmuş gibi
"sebepsiz" yere mutsuz olur insan.
sağa sola dağılan parçaların her biri ayrı ayrı yaralarken yüreğini,
"yok bir şey" der o sorulan bütün sorulara.
ve hüzne bürür kendini, mevsimi hazan olur bir anda.
ama aslında ortada mutsuz olmak için sebep yoktur.
tevafuk bu ya, mutlu olmak için de sebep yoktur.
bir tercih doğar,
o mutsuz olmayı seçer bütün cesaretiyle.
mutluluğun attırdığı kahkalara kafa tutarcasına.
ve özetidir ruh halinin "birikim" kelimesi.
birikmişleridir özeti...

rahat batması.