leyla ile mecnun

mecnundan,
“insanın söylemek isteyip de söyleyemediği sözler vardır ya, ne bileyim, böyle bi’, böyle bi’ kanser gibi hani. büyüdükçe büyüyor, büyüdükçe büyüyor. anladın mı? büyüdükçe büyüyor işte. seni gördükten sonra, sen öyle büyüdün ki içimde, her yanım sen oldu. anlıyor musun? sonra ben, sensiz olamadığımı anladım. yalanlar söyledim sana. bir sürü yalan söyledim sana. evet. bu yalanlar öyle büyüdü ki kaçıp gideceğinden korktum. hep böyle bi’ korku vardı içimde. işte sen içimdeki o korkuydun. senin yanında mutsuz olmaya bile hazırdım ben. hani dünyaları verseler, anladın mı? ‘dünyaları verseler vazgeçmem’ derler ya. öyle olmuyormuş işte, o kadar basit değilmiş. birinin çıkıp başkalarını düşünmesi gerekebiliyormuş yani, anladın mı? onların mutluluğunu, sevgilerini, acılarını, ne bileyim… bazen sevmek, fedakarlık yapmayı gerektirebiliyormuş. anlıyor musun? ben seni hep beklerim. bir saat de beklerim, bir ömür boyu da beklerim.