ladri di biciclette

1948 yapımı vittorio de sica filmi. bir başyapıt. italyan neorealizminin ilk tohumlarından. belki de sonradan daha iyisi yapılamamış bir örneği.

tonla film izledim hayatımda. tonla hem de.. ama böylesini izlemedim. darbe gibi kafama inmiş bir film. insanın içini kopartır ayırır ağzına sıçar afedersiniz.

bunu nasıl mı yapar? hiç bişey yapmaz. işte bu şekilde yapar. hayatın gerçeğini tek bir cümle dahi fazladan kurmadan koyar önünüze. ne demiştik zaten: neorealizm

"hep denedin, hep yenildin, olsun. yine dene. yine yenil. daha iyi yenil" beckett

10/10

profesyonel olmayan oyuncuların, profesyonel bir oyunculuk sergilediği mükemmel bir başyapıt. oldukça sade anlatımıyla tam bir gerçek hayat öyküsüdür. umut ve umutsuzluğun öyküsü..

film, ikinci dünya savaşı sonrasında sefalet içindeki roma'da geçer. uzun süredir işsiz olan antonio ricci film afişi asarak para kazanabileceği bir iş bulur. iş için mutlaka olması istenen bisikletini ilk iş gününde hırsızlara kaptırır. hikaye, ricci'nin küçük oğluyla birlikte bisikleti çalan hırsızın peşine düşmesiyle başlar. bundan sonra gelişen olaylar, baba ve çocuğun yaşadığı maceralar değil, çok daha fazlasıdır.

efsane filmlerden biri. türkiyede yılmaz güneyin tarzını örnek gösterebiliriz. türkiyenin yılmaz güneyle tanıdığı yeni-gerçekçilik akımının sembolü olan filmdir.

çocukluğunu bisiklet üzerinde süt dağıtarak geçirmiş biri olarak beni benden alan film. yalnız eski filmleri izleyince geçmişte dünyanın siyah beyaz bir yer olduğu sanrısına kapılıyorum hep.