kimseye güvenememek

hayatı çekilmez kılanlar listesinde ilk üçte yarışır.
sürekli birileri beni kıracak mı, birileri bana yalan söyleyecek mi, ya beni sevmezse?

ömür tükeniyor. ömür tüketiyor. en güzeli zaten öyle ya da böyle kırılacağını bildiğinden, çocuk saflığında herkese güvenmek.
güvenin..çok güzel bir şey. belki de dünyanın en güzel şeyi güvenmek. evet elden gelen bir şey değil, alışmak ve pratik kazanmak gerekiyor.

sadece duygusal anlamda gerçekleşmeyen içgüdü. hem de ne içgüdü, güdümlü...

"hayat, yenilen kazıkların bileşkesidir" gibi bir klişeyle daha lise yıllarında tanışmaya nail olmam, bugünlere geleceğimin teminatıydı şüphesiz.

emeği geçenlerin amına koyayım.

insanın güven duygusunu çok çok dağıttığından, tükettiğinden midir bilmem, kalbini kimselere emanet edememesi durumudur. biraz içine kapanıklık, biraz da kırık dökük korkusu belki de.

güven kelimesinin anlamı ile ilişkili durumdur.

geçmişte bu güven denen kelime ile aramda çok problem oldu. tam öğrendim dedim, baktım yine yanlış anlamışım. bu böyle bir devir daim halini aldı ve artık bende bir güven problemi yarattı. artık ne yapalım paranoyak bir şekilde yaşamaya devam edeceğiz.

(bkz: kısmet)

güvendiği kişilerin ne "mal" olduğunu anlamış insan eylemidir. sütten ağızı yandığı için yoğurdu üfleyerek yemeyi tercih eder.