inönü stadı'ndan eve dönüş

90 dk'nın bitiş düdüğü çalmasıyla ayrılığın da gelip çattığı zamandır. maç kazanılmış olsa da olmasa da oradan çıkmak zordur, ucunda ayrılık vardır işte..

maça girilen an gibi çıkışta da yoğun bir kalabalıkla veda edersin semtine.. hasretine.. beşiktaşına..

elde köfte ekmek vardır, bazen hüzün kokar sessizcedir bazen şarkılarla türkülerle.

kötü bir sonucu takiben minibüste asabi bir havaya bürünülür, galibiyet sonrası ise koltukta keyifle oturulur,gözler ışık saçar.

dolmabahçeden üsküdar vapuruna doğru maç kritiği yapıla yapıla binilir,vapura bindikten sonra kadıköy vapuruyla tribün kurulur karşılıklı siyah beyaz çekilir.üsküdara inince taksiye binip eve gidersin,taksici malum maç ne oldu abi diye sorar.

tramvay ile yapıldığından; bolca siyah beyaz atkı forma ile beraber olur. galipse takım, muhakkak beyler sakin olun, zıplamayın ananosu duyulur; şoförden.
(bkz: dingocun evi)