eski yazarlarla kaynaşamamış olmaktan hüzün duymak

sözlükte bir kimsesizlik,sezerciklik yaşatır kişiye.

hadi beni geçtim dingoc abim,hurremsoultan ablamlan arada konuşmaktayım.
ya diğerleri!ya hiç tanışamayanlar! onlar ne yapsın?
yazarlar aralarındaki konuşmaları,esprileri entry olarak aktarırken o ne yapsın?esprileri ufak bir tebessüm ve yanında keşke orada olsaydım düşüncesi...
siz o sıcacık evlerinizde yazarlarla güzel güzel muhabbet eder,yapılan esprilere kahkahalar atarken o yeni yazar,kaynaşamamış yazar ne yapsın he!

yazıklar olsun!!![ybkz]swh[/ybkz][ybkz]swh[/ybkz]
(bkz: değil mi ismail,değil mi burak,değil mi atalay)

hüzünün katmerinin dozajının hayli yukarda olduğunun emarelerini veren mevzu.
hep merak eder yaşardım bu hüznü , karşılaşamadığım, birkaç yazarlan alakalı.
ardından hiç karşılaşmadım falan unuttum gitti.
ben kaldım.
öle.

zamanla sözlükte vakit geçirdikçe kaybolacak olan hüzündür. önceden bende de oluyordu bu his. yok piknikti, yok şu şöyle sızmıştı, yok şu kurabiye yapmış, yok başkası güzel yemek getirmiş, yok şu yok bu hepsini okuyor muhabbete giremiyor, bir şey yazmak istiyor ama yapamıyorsun. ama zamanla geçiyor hepsi, sözlükle paylaştıkların arttıkça, vakit geçirdikçe kalmıyor o duygu hiç. daha bir sahipleniyorsun sözlüğü.