yoruldum artık be sözlük; saatlerce, sonu gelmeyen çalışmalardan. dinlenememekten, sağlıklı düşünemez, gündemi ve beşiktaşım'ı bile takip edemez duruma geldim. kendim için zaman ayırmaktan ise ümidi keseli epey oluyor. sürekli bir uyku hâli, umursamazlığa doğru hızla yol alan -ki benim yapıma tamamen aykırı bir durum olduğunu düşünürdüm hep- bir ruhsuzluk, unutulmaya yüz tutan doğrularım; saçma sapan, basit ama sinir bozucu yaşam tarzı... "benden, sizden biri yaratmayı nasıl başardınız?" demişti ya hani rahmetli yavuz çetin; tam olarak o noktadayım sanırım.
böyle bir adam değilim, değildim lan ben; ne oldu da geldim bu hâle? bilincimin bir miktar açık olmasına ve o bilinçle dahi derhal kendime gelmem gerektiğine kanaat getiriyor olabilmeme rağmen; direksiyon başında uyumak üzere olan bir şoför gibiyim. geri dönmek şöyle dursun, önümü dahi doğru düzgün göremiyorum.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?