çocuk da yaparım kariyer de

kariyer yapılır da çocuk kısmında belirli keskin ölçütlerin gerekliliğinden mütevellit hayli iddaalı bulduğum tümce.

kadınların hem işte hem de mutlu bir aile kurma konusunda başarılı olacaklarını ifade etmek için söyledikleri bir söz dizisi

pekala yapılabilen, çevremde çok sayıda örneği bulunan yaşam biçimidir. çocuk yetiştirmek için 7/24 evde oturup bütün vakti çocuğa ayırmak, sağlıklı bir davranış değildir. çünkü bu şekilde çocuk ve anne arasında bağ değil bağımlılık oluşmakta ve her ikisinin de birbirinden kopması daha da travmatik hale gelmektedir. parasını kazanıp kendi ayakları üzerinde duran bir kadın, annelik yapamayacak diye bir kural asla yoktur. çocuklarla çalışan bir insan olarak şunu çok net bir şekilde söyleyebilirim ki; bir çocuk anaokuluna çok zor alışıyorsa, bunun nedeni, çocuğun anneden kopamaması değil, annenin çocuktan kopamamasıdır. bu şekilde bir bağımlılık da patolojiktir, normal değildir. çocuğun bağımlılıktan kurtulup bireyselleşme sürecinin uzaması demektir. sonuç olarak da karşımıza, 2 yaşını doldurduğu halde konuşmayan, tuvalet alışkanlığını ve yeme alışkanlığını kazanamayan yepyeni bir nesil çıkmaktadır. davulun sesi uzaktan hoş gelebilir ancak işin bir de bu yönü vardır. kesin yargılara varmadan önce bu açıdan bakmak faydalı olacaktır. zira bu şekilde hastalıklı bir bağımlılıkla büyüyen çocuklar için, gelecek hiç de parlak değildir. bu nedenle, imkânı olan ve çocuk isteyen herkese, çocuğuna da kariyerine de vakit ayırmasını tavsiye ediyor ve birinden birini seçmek zorunda olmadıklarını söylemek istiyorum, bu meslekte 6. yılını geçiren bir insan olarak.

..(bkz: yok öyle bir şey)

arkadaş işin içinde velet varsa, bırak kariyer yapmayı, makarna yapmaya bile vaktin olmaz... ablamdan, arkadaşlarımdan, akrabalarımdan biliyorum da konuşuyorum, boş konuşmuyoruz burada, nokta.

yapabileni ayakta alkışladığım ancak olabilitesine hiç inanmadığım iddia.

zira ev hanımlığı ve annelik yer yüzünün en zor mesleğidir. kadın en çok evinde verimli olabilir. iyi evlat yetiştirmek için, çocuklarıyla ve onların sorunlarıyla iyi ilgilenebilmesi için biraz geride durmalı diye düşünüyorum. çocuklar özellikle gelişme çağında ciddi bir kimlik kaybına giriyorlar. buradan onları çekip çıkaracak olan ailelerinden ziyade anneleridir.

bu sebeple başta da dediğim gibi yapabileni ayakta alkışlarım ama ben yapar mıyım? hiç sanmıyorum. anne olursam annelik duygularım ağır basar gibime geliyor.

ispatlamış bulunduğum iddia. *

insana "assseekter be ordan" dedirtebilecek bir iddia