çocukluğum

bütün gün ip atlayıp , üçgen , yakar top oynadığım , evin tren istasyona yakın olmasından dolayı bütün gün rayların üzerinde o köşeden o köşeye geçerken ölümlerden döndüğüm , kömürlük tepelerinden atlarken nerdeyse gözümü çıkarmaya çalıştığım . oğlunu sürekli dövdüğüm ev sahibinin bize evimden çıkın diye kapıya gelmesi , taytın daha moda olmadığı zamanlarda millet ne giymiş bu diye bakarken kalın külotlu çorabı giyip salınarak dolaşmam.etekleri uçuşan üzerimden çıkarmadığım mavi elbisem.elmalarına daldığımız naif kibar hatçaanım teyze. pazarı iple çektiğim olsun da golü göriyim dediğim tsubasa ve tabiiki voltran. doya doya yaşadığım dönem

ne güzeldi dediğimdir. misketlerim hayata dair en büyük sermayemdi, tek derdim mahalle kaleciliği görevini layıkla yapabilmek. bir de akşam ezanında evimde oldum mu, bitti gitti işte

---------------alıntı---------------

ne kadar güzeldi..sevdiğini öp, kaç..aşk şarkıları dinlemek yoktu.kutu kutu pense oynarken ne kadarda mutluyduk..saklambaçta birbirimizin yerini söylemeye çalışırdık..şimdi saklandığımız yeri kendimiz bile bilmiyoruz..düştüğümüzde dizlerimiz kanıyordu, şimdi ise kalbimiz..

---------------alıntı---------------

maksim gorki tarafından yazılmış bir kitap.

fersah fersah uzakta olsa da aslında hep kalbimizde olandır.

hayatta en çok özlediğimdir...

duvarların dili olsa herkesin çocuklugunu anlatsa..

vaktinde bir halt varmış gibi büyümek için hayaller kurduğum,şimdi ise daha evveline yani hücre halime dönmeyi istediğim dönemdir..

özlem duyulan çağdır, geri dönüş yoktur bilirsin ama özlersin, en güzel yaşlarını yaşanması gerektiği gibi yaşadıysan mutlu hatırlarsın..

(bkz: hey gidi günler hey)

plastik top a yorum yaptıktan sonra aklıma gelen geçmişim. top peşinde koşturup saklambaç oynanan , insanın yüzündeki gülücüklerin solmadığı dönem. soluyorsa da ya ezan okunmuştur ve anneniz sizi eve çağırıyordur ya da komşu çocukta olan oyuncak neden sizde yoktur. neleri dert etmişiz dedirten dönemdir. bu dönemde aterisi olanlar daha bir şanslıdır.

bir ceyhun yılmaz klasigidir.



Ve en çok seni özledim ben.

Karşı komşunun sokağa çıkacağı zamanı beklemeni.

Her teyzeyi annen gibi sevmeni.

Sanki ayıpmış gibi kimselere söylememeni.

Ve o bisikleti ilk gördüğünde koşuşunu.

Yağmurlu bir günde annenin elinden yediğin ekmeği.

Islanan sokaklara bakıp duygulanmanı.

Yaz akşamlarında oturduğun kaldırımı.Seni bir kez daha görmek isterdim...

Hiç konuşmadan..

Kısa pantolonlu siyah beyaz halini..

Bir lokma boyunu..

Diz çöküp yere sımsıkı...ama çok sıkı

Sarılmak sana..

Gözyaşlarımı omuzlarına bırakıp gitmek istiyorum şimdi

Sana kim olduğumu söylemeden...arkama bakmadan

Ağladığımı sana göstermeden

Seni çok özledim

Ama çok özledim

çocukluğum! !

Affan dedeye para saydım,
Sattı bana çocukluğumu.
Artık ne yaşım var ne de adım;
Bilmiyorum kim olduğumu.
Hiç bir şey sorulmasın benden;
Haberim yok olan bitenden.
Bu bahar havası, bu bahçe;
Havuzda su şırıl şırıldır.
Uçurtmam bulutlardan yüce,
Zıpzıplarım pırıl pırıldır.
Ne güzel dönüyor çemberim;
Hiç bitmese horoz şekerim!

çok hem de çok (vurgula: özlediğimdir)

vitrindeki eşyaları boşaltıp içine yatmaktan büyük zevk alarak geçti..