çocukluğum

bir ceyhun yılmaz klasigidir.



Ve en çok seni özledim ben.

Karşı komşunun sokağa çıkacağı zamanı beklemeni.

Her teyzeyi annen gibi sevmeni.

Sanki ayıpmış gibi kimselere söylememeni.

Ve o bisikleti ilk gördüğünde koşuşunu.

Yağmurlu bir günde annenin elinden yediğin ekmeği.

Islanan sokaklara bakıp duygulanmanı.

Yaz akşamlarında oturduğun kaldırımı.Seni bir kez daha görmek isterdim...

Hiç konuşmadan..

Kısa pantolonlu siyah beyaz halini..

Bir lokma boyunu..

Diz çöküp yere sımsıkı...ama çok sıkı

Sarılmak sana..

Gözyaşlarımı omuzlarına bırakıp gitmek istiyorum şimdi

Sana kim olduğumu söylemeden...arkama bakmadan

Ağladığımı sana göstermeden

Seni çok özledim

Ama çok özledim

çocukluğum! !