parmak ısırtan bir ismet özel şiiri.
Kargaşa. Anılacak günlerim olmadı mı benim? Ayaklarımın
korkusuzca çiçeklendiği, silahima yapışıp sabahın serinliğini
beklediğim, kuzey gemileriyle sağır olduğum günler, sepet örmeyi unuttuğum günler olmadı mı? Ey geceyi ve kahverengi
bir düzeni taşıyan ellerim! Yüzümün uğultusuyla şaşırtın beni.
o karanlık ormanı yangına vurun. çünkü ben de kaçarken ardımda kalanları yakıyorum. Ama iyi biliyorum yıldızları, ama
yıldızların tanrıların da üstünde parladıklarını, anılacak günlerimin gitgide yokoldugunu biliyorum.
Kargaşa. Ve kolayca yıkılan inançlarım benim, benim en
sağlam ve dağınık ellerim. Sabahı nasıl tetikte bekliyorum. şafakla damar damara seviştigini görmek için bilgeliğin. Ve onariyorum nasil hizla kendi gücümü. Nasil bir soylu bosluga çilginca kayıyorum. Ey yangınlar artığı! Her yangından arta kalan bir sey, her yangından arta kalan gerçek sey
çoğalt beni.
(bkz: orgazmdan daha güzel anlar )
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?