volkan şen

chaplin'in yetmiş beş sene önce "modern times" vodvilinde işlediği mekanikleşmeyi en tiksindirici ve zavallıca özümsediğimiz bir çağa tanıklık ediyoruz. cehaletin getirdiği cesaretle, kanunları ve insan haklarınını hiç düşünmeden çiğneyerek gerdanındaki yağ tabakasını bir kat daha arttıran kalantorların en tuttuğu adamdaki ayırıcı spesifikasyondur prezantabllık, riyakârlık ve donuk çehre. dünyanın bu eksende döndüğü bir yaşamda, toplumları uyuşturan ana metalardan biri olan futbolda da çarklar elbet böyle dönecektir. futbolun o lavanta esintili amatörlüğü kalmadı. rakibe saygı sadece şampiyonlar ligi için uefa'nın tasarladığı bir pano yazısından ibaret. taraftarlar tribünde, karşısındaki hasmına saldırmak için tasmasını gerdirip iki ayağı üzerinde duran köpeklerden farksız. bu minvalde volkan şen'in çocuk gibi zırlaması sadece komik oluyor. küsüp "ben oynamıyorum yea!" diye eve kaçan on bir yaşındaki çocuğu andırıyor. volkan'ın durumunu futbolun amatör ruhundan ziyade, içinde bulunduğu psikolojik dehlizin basınçtan patlaması olarak değerlendiriyorum; çocukça ve aptalca. hiçbir şekilde fiziksel bir temasa girmeyeceğini ve sadece deşarj olmak amacıyla senin en zayıf yerini bulup o yönde taarruza geçecek bir kitlenin varlığını bildiğin halde kreş çocuğu tavrına bürünmek üst düzey bir futbolcuya yakışmamaktadır. eğer bir yerlerden menfaat gözetiyorsa işi daha çok arabeskleştirip ilyas salman'ın ya ya ya şa şa şa filminin finalindeki gibi beş saat boyunca santra noktasında yere kapaklanıp ağlaması daha büyük etki yapacaktır.
oktay derelioğlu'nun karısı bedbaht bir kazada ölür, adam bir daha kendine gelemez bu gayet normaldir ancak karısı astronomik harcamalar yapıyor diye kafayı sıyırıp halilagiç'in geri pasını ıskalayıp kafatasını direklerde içeri göçertmek ve küfre ağlamak bulundukları konumun sertliğine nazaran zayıf kişilikleri olduğunu göstermektedir.