çok sikimsonik bir hayat yaşıyorum lan.
çoğu kişinin belki de gıpta ettiği bir meslek ve işim var, ama ben zerre kadar mutlu değilim anasını satayım. hayır yani rahat rahat çalışan onlarca meslektaşım etrafımdayken, ben ikidir çalıştığım iş yerlerinin en yoğun departmanında buluyorum kendimi; bu da beni deli ediyor sözlük. ister şükretmeyi bilmemek de bunun adına, ister doyumsuzluk de, ister tahammülsüzlük de; ben tükeniyorum hızlıca[ybkz]swh[/ybkz] benim derdim o. mesai mesai mesai, insan olduğumu unuttum. arkadaşlarla bağlar yavaş yavaş zayıflıyor, dostlar desen çok uzaklarda kaldı, iyice ketum bi adam haline geldim bu yüzden. "evlen" nidaları yükselmeye başladı aile ortamında, dellenip bağırıp çağırmamak için zor tutuyorum kendimi yeminle. son sevgili hayatımdan çıkalı neredeyse üç sene oluyor, halen aklımdan uzak tutamıyorum; aşık falan değilim, saçmalama, da... unutmak zor be birader, hem de güzel günlere bu kadar yaklaştığın bir zamanda ve hiç hak etmediğin bir şekilde kaybeden taraf olmuşsan... işin bok tarafı kimseye karşı duygusal düşünceler de besleyemiyorum, ciddi bir şeyler hissedemez durumdayım lan bildiğin; yok ettiler lan bütün duygularımı, hayatımı s*ktiler be! alkolik olma yolunda emin adımlarla ilerliyorum, zaten sünger kıvamında olan bünyeye hiçbir etki yapmamaya başladı meret iyiden iyiye. her an sinir krizine girme eşiğinde hissediyorum kendimi, hayatımı 180 derece değiştirecek ani hataların dibinde buluyorum kendimi birdenbire. aslında keyifli bi adamdım ben, mizaç buna müsait yani; bu duruma gelmiş olmama ben bile şaşırıyorum.
özetle; hayatımdan kuş boku kadar keyif almıyorum, her şeyi yapmak zorunda olduğum için yapıyorum. hep bir keder, umutsuzluk, tükenmişlik hissi... he, bir de ufak bir detay; mecburen yaşıyorum, formalite işte senin anlayacağın.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?