hiç bir beşiktaşlının utamadığı maçtır.
1992 93 sezonu beşiktaş kocaelispor maçı istanbul a yeni taşınmışız, babam senelerce o ambiyansı anlatıp durmuş o kadar merak edip istiyorum ki o hep resimlerine baktığım ve yüzlerini yakından görmek istediğim futolcuları, henüz 8 yaşındayım, uslu durursan maça götüreceğim dedi babam 2 gün ağzımı açmadım hiç konuşmadım evde çıt çıkartmadım. iki gün sonunda babam yürü gidiyoruz şeref bey de dedi ne şeref beyi baba beşiktaş maçına gidecektik hani bu gün dedim. gideceğiz oğlum dedi şeref beye gideceğiz. içim bir üzgün babamla birşeyler yapabilmenin bir yanda sevinci bir yanda beşiktaş merakı ve gidememenin hüznü.
karşıya geçtik, avrupa yakasıymış, yürüyoruz düm düz bi yolda herkes formalı, gülme arkadaş anlamıyor insan o yaşta. sonra karşımda kocaman bi bina, aslında binada sayılmaz kocaman bi yer işte [ybkz]swh[/ybkz] o an anladım şeref bey neresi. sevinçten gözlerim doldu tıpkı şimdi bunları yazarken dolduğu gibi, numaralımıydı o zaman adı bilmiyorum ama şimdi ki numaralı bölümüne girdik, babam maça bakıyor pür dikkat hop oturuyor hop kalkıyor, ben ise karşıda ki tribünlere, siyah beyaz renkler formalar önümde futbolcular hiç susmadan bağıran bir grup taraftar. gol atıyoruz babamın omuzundayım, gol atıyoruz yanda ki amcanın tepesine çıkmış kelini öpüyorum, derken şimdi baktım skoruna 4-1 yenmişiz o maçta kocaelispor'u. unutmak imkansız, allah bana bu şansı yaşattığı için babamı cennete alsın.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?
