recep ivedik serisi

kanepede yayılan insanı gevrek gevrek güldürürken ishal olduğunu unutturan bir sinema başyapıtı. anneannem bize gelip giderken kaldığı oturma odasında bir kütüphane hazırlamıştı. o kütüphanenin en gösterişli rafına, muhitimdeki hususi cd'cim kız sadullah'tan sabırsızlıkla temin ettiğim son recep ivedik filmini kaplatarak serinin diğer filmleriyle birlikte itinayla yerleştirdim. yalnız önce rafta yer açmam gerekti. bunun için yaşar kemal'in bir ada hikâyesi serisini atmam gerektiyse de kitapların arkasından aynı yazarın bu sefer ince memed serisi bana sürpriz yaptı. açıkçası ince memet'leri 95'te muhitimdeki hususi video kasetçim bıçkın sadullah'tan temin ettiğim emmanuelle serisi için attığımı sanıyordum. atmamışım. artık çılgın dershane serisine kısmetse.
ha onu diyordum abiler; recep ivedik osuruk, geğirme ve kapıya tecavüz sahneleriyle beni götünü halıya sürten köpeğe çevirttiyor. hele "gonuşma laeyn" dediği anda bende film kopuyor, apartmanın asansörünü tekmelerken ayılıyorum. bir recep ivedik, bir de 90'ların başında el kamerasıyla çekilmiş salıncaktan düşen alman çocuk beni gözümden yaş getirte getirte güldürüyor.

sıçarken bile mozart dinleyen mor fularlı entellerin sürekli eleştirdiği seri. çok abartı şeyler olsa da çerezlik izlenilir filmlerdir kanımca.

aynı bugünkü iktidar gibidir. sorsan kimse sevmez ama vizyonda rekor kırar