çocukluğumun en pahalı tatlısıydı.
abime pişmaniye aldırabilmek için kıyafetlerini ütüler, yemek yapması için mutfağa girdiğinde dağıttıklarını toplar, ayakkabılarını boyar, yatağını hazırlar ve evden çıktıktan sonra odanın halini görünce annem kalp krizi geçirmesin diye bütün o dağınıklıkları toplama sözü verirdim. işin kötüsü bu kadar emekten sonra gelen pişmaniye kutusundan bana sadece bir tane düşerdi.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?
