ölüm

birkaç kayıp yaşadım ailemden. doğumumdan 2007 yılı haziranına kadar 17 yıl boyunca beraber yaşadığım ben büyüten insanı ardından 2011 de onun eşini kaybettim. ikisininde cenazesinde naaşın mezara indirilmesi için çukura girdim ama ölmeleri beni hiç üzmedi. bildikleri herşeyi bana aktardılar ve hayatımın şu anki halini almasını sağladılar. ama benim için yaşıyor olsalar da fikirlerde aslında hiç yaşamadılar. ölümden sonra en garip olay bu oluyor sanırım. hiç yaşamamışlar gibi yapılması. eşyaları giysileri en fazla 2 hafta kaldı ortalıkta sonra onlardan geriye hiçbir şey kalmadı evde. arada bir onların söyledikleri aklıma geliyor konuşma aralarında alıntı yapıyorum, sanki kitabını okuduğum bir yazardan bahsedercesine. ölüm o kadar acı gelmiyor ama bu kadar çabuk unutmak gerekliliğine sürükleyen koşullar insanın canını çok yakıyor.