artık hayata karşı 1-0 öne geçmişçesine bir gülümseme kondurabilirdim yüzüme...
hava soğuktu, öyle ki nefesim, bindiğim otobüsün camını buğulandırmış...
bende en ortasına optik barikatı yazmıştım...
yanımdaki amca neyin ne olduğunu fark etmemişti...
oysa optik barikatı, renklilerle renksizleri...
doğruyla yanlışı...
haklıyla haksızı ayıran bir kaleydi...
amca bilmiyordu, ama ben biliyordum ya önemli olan da oydu...
gözüme hemen koltuğun yanına sıkıştırılan gazete ilişti...
şerefsiz basına transferlerimizle bir parça kemik atmamızdan mıdır...
akılları başlarına geldiği için midir bilinmez...
ilk sayfada bizim haberlerimiz vardı...
güldüm..!
köpeklerin karnını doyurduğumuz için güldüm...
ağzımda fiyaklı bir "bir gün değil her gün beşiktaş" ıslığı...
çektim montumun fermuarını...
sardım atkımı boynuma...
ıslığıma uygun adımlarımın ilkini attım...
evime doğru giden yolda...
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?