insanlık

muhtemelen dünya savaşlarının öncesindeki bir dönemde, tamamen ölmüş olan kavramdır.

artan cinayet, tecavüz, gasp, rüşvet, yolsuzluk, torpil gibi olaylar bir yana, ne ara kazandığı belli olmayan saçma sapan ego kavramı dahi, bu acı kaybı özetlemek için yeterlidir.

"ben" der hep; başka hiçbir kişi, kavram, anlayış, önüne geçemez "ben"inin.

konuşarak anlaşabilmek ve zihnini, evrimsel avantajlarının da yardımıyla, yaratıcılıkla harmanlayarak kullanabilmek gibi özelliklerini; çıkarları uğruna, diğerini katletmek üzerine yoğunlaştırmış olan bir canlıdan bahsediyoruz. kaldı ki, bu özelliklerinin hiçbirini kendisi kazanmamıştır; doğuştan sahip olduğu, sözümona bir yetenektir hepi topu.

tüm bunlara rağmen "ben"i bir puttur onun için: en pahalı yiyeceklerle besler; güzel görünebilmek için, tonlarca para verdiği onlarca makyaj malzemesinin ardına saklar kendini; iş hayatında başarılı olmak adına, kariyer adına "arkadaşının" ayağını kaydırır; tükettikçe statüsünün artacağını düşünerek, en pahalı yerlerde dolaşır, ikâmet eder. bunların hepsini yapamaz belki ama, düşünür en azından. en azından düşünmesi dahi, sahip olduğu sözümona yeteneğin suistimalidir.

içgüdüleriyle hareket ederek, ölmüştür insanlık.
olduğu gibi değil, olmak istediğine sapkınca yönelerek, yitmiştir insanlık.
her zaman daha iyisine, daha fazlasına gözünü diktikçe, kokmuştur insanlık.
komşusundan uzaklaştıkça, gömülmüştür insanlık.
empatiyi unuttuğu gün, en acımasız hayvan tarafından yutulmuştur insanlık.
toprağa sıçılmış, baştan aşağı yanlış bir projedir insanlık.