hem günün 10 saatini çocuklarla geçirdiğim bir işte çalışıp hem beşiktaş taraftarı olup, birazcık da idealist olunca, bu şiirin/şarkının çok özel bir yere sahip olup, en karanlık zamanlarda akla düşmesi kaçınılmaz oluyor. mesela ben artık haber izleyemiyorum, okuyamıyorum da. bir şekilde öğreniyorum ama, detayını, yorumunu öğrenesim gelmiyor. insanlara bakıyorum, yeni yetişen nesile bakıyorum, çok zor diyorum, her şey siyah oluyor. sonra bir gün sokaklara çıkıyoruz, "özgürlüğümüze dokunmayın" demek için; o kalabalığı görüyorum, beğenmediğimiz yeni nesilin, hakkını hepimizden daha çok aradığına şahit oluyorum. işte o an bu şarkı çalmaya başlıyor. işe geliyorum, her haber ve yaşanan her şey o günün lanet bir gün olduğuna işaret ederken, sadece 5 dakika çocukların yanında duruyorum. siyah yerini beyaza bırakıyor ve yine bu şarkı çalmaya başlıyor. sonra beşiktaş'a bakıyorum, kirli oyunları, hesap kitapları, kandırılan sevdalıları görüyorum. kendimi siyahın içinde buluyorum. sonra necip uysal çıkıyor sahneye ve bu şarkı başlıyor, bana beyazı geri getiriyor. hiçbir zaman polyanna olmadım, istesem de olamam zaten. ama beyaz olmadan siyahın eksik kalacağını iyi biliyorum. inanmadan yaşanmayacağını da. bu yüzden karamsar konuşurken bile içten içe hep inanıyorum ben, bir nevi totem işte. işte öyle bir şey...
durduk yerde neden bunları anlattın, bize ne diyen varsa şayet:
(bkz: yazarın 1903 üncü entrysini girmesi)
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?