90 larda çocuk olmanın en güzel yanlarından biridir.
çok kutsal bir emanet gibi teslim alırdık o çivili tahtaları büyüklerimizden, oyunlardan sonra akşam evde bakımı yapılırdı. sallanan çiviler sağlamlaştırılır, üzerine bir şeyin düşme ihtimalinin olmadığı bir köşeye kaldırılırdı.
bulsam hala oynarım hani sözlük, o derece severdim bu çivili tahtayı... eskiye nazaran değişen tek şey performansım olurdu sanırım. yoksa aynı heyecan yayılırdı yine parmak uçlarımdan o demir paraya...
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?