çekip gitmeyi istemek

ilk nereye sorusunu akıla getirendir? yada nasıl.

o kadar kalabalık, üst üste binmiş sorumluluklar, oturduğunu zannetiğin düzen, evdeki televizyonundan tut diş fırçana kadar her şey bir anda aklına gelir, sıkıldığın insanları nasıl kazandığını ve nasıl harcayıp harcandığını düşündükçe acabaların artar ve cesaretin kırılır. denildiği gibi hakikaten aniden gelir çekip gitmeyi istemek, kurtuluş gibidir, bir şeylerden kaçma isteği reçetesiz alınamayan ilaç gibidir, ihtiyacın olduğunda asla yapılamayandır.

kişilik bozukluğunun da bir göstergesi olabilir, sürekli gülümseyen bir yüzün arkasında ki maskenin içten içe savurduğu fırtınadır, kişilik bozukluğu kısmını kendimden biliyorum, en sert açıklamasıyla göt isteyen eylemdir. nereye gideceksin? yada gitmekten kasıt nedir aslında buna cevap aranmalı. gittiğin yerden ne bekliyorsun, bir hava değişikliği tüm benliğini toparlayıp beyninde sevişen tüm filleri öldürecek mi? hadi kalk gidelim dendiğinde nereye sorusunu sormadan gidebilecek kadar her neresi olduğunu da hiç umursamayacak kadar gitmek istiyorum gerçekten son zamanlarda. acaba yapabilir miyim diye düşünüyorum her gözümün dalıp 3 saniye boşluğa bakıp sustuğum " düşündüğüm " zamanlarda. o üç saniye bitince geri dönüyorum yanımda yanlızlıktan ölmek üzere olan diğer maske sahibi arkadaşlarımın yanlarına. gitmek istediğim yere giderken yanımda küçük bir valiz, bir kaç sevdiğim kitap ve eşya haricinde hiç birşey götürmemeliyim diyorum, sonra aklım geliyor aklıma, onu nasıl bırakacağım diyorum, kabaran yüreğim sıkıntıdan çektiğim envaiçeşit öf heyelanmaları benimle birlikte gelmeyecek mi? bir toprak parçası yada farklı bir olguyla sanırım aşamıyoruz içimizde ki küçük yüz askınlıklarını. mücadelede etmekten vazgeçiyorum artık çoğu zaman, nasıl öleceğimi tasarlamaya başladım, bir çekeceğim bir gideceğim herkesin ağzı açık kalacak onu biliyorum ve en çok ben sarhoş oluyorum.