Beşiktaş kanserinin başladığı maçlardan birisi. Bu zamana kadar çok yenildik çok hezimet yaşadık belki ama hiçbirisi bu kadar derinden bu kadar yıkıcı olmamıştı gözümde. deplasmanda farklı kaybedilen leeds ve liverpol maçları dahil. Bilmiyorum belki zaman içerisinde şerbetlendik böyle durumlara artık eskisi kadar koymuyor belki.
Maçı dün gibi hatırlıyorum, sonrasında 12 sene daha oturacağımız eve yeni taşınmışız, üzerimizde ev taşımanın getirdiği yorgunluk ama yine de heyecan hat safada, peder beyle oturmuşuz televizyonun karşısına, ilk yarı başlıyor akın üstüne akın, uçuyoruz mutluluktan oktay(2) ve tayfurun golleriyle ilk yarıyı 3-0 önde kapatmışız evde bayram havası esiyor. çeyrek finalde kim çıksa iyi olur muhabbetleri çeviriyoruz. ikinci yarı kaç tane daha atarızın derdindeyiz. Tabi o zamanlar Beşiktaş kanseri daha yeni yeni hortluyor ne bilelim veba gibi yayılmaya başlayacağını. ikinci yarı tam kabus john carew denilen lavuğun dünya vitrinine sunulduğu maç işte 15 dakkada aldılar aşağı sonrasını ne siz sorun ne ben anlatayım yalnız ilk olmasa da Beşiktaş yenildiği için ağladığım son maçtır bu maç.
Bir kaç level düşüğü ancak yine ağlatmış ve çocukluk kabuslarıma girmiş bir diğeri için;
(bkz: 3 ekim 1990 beşiktaş malmö maçı)
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?
