yalnızlık

lanet bir şeydir. biraz mutluluğa benzer bu bakımdan.

onu istediğin vakit kavuşamazsın, etrafında birileri olur, sevgilin olur; oysaki sen kendinle baş başa kalıp kafayı dinlemek istersin, yalnızlığı özlersin ama nafile. yalnız kalmak istiyorum dediğin zaman daha da gelirler üzerine, "neden?" diye üstelerler... Sorun ben miyim diye tepene çıkarlar. oysaki tek istediğin yalnız kalmaktır, belirli bir nedeni yoktur, olmayacaktır...

sonra bir gün gelir ve yalnız olduğunu farkedersin, etrafında kimse yoktur; tamam şimdi yalnızlığımın tadını çıkarayım dersin, ama 2 gün sonra ondan sıkıldığını farkedersin, git dediğin zaman da gitmez, yalnızlık seni istemiyorum dedikçe yalnızlaştığını farkedersin. ihtiyacın olduğu bir anda ne arkadaşların ne de ailen "gerçekten" yanında değildir. bir başına kalmışsındır. insanoğlunun doğasında yer alan bencilliği farkedersin, tıpkı bir zamanlar senin beni yalnız bırakın derken yaptığın gibi...