bir insanın değerini öldükten sonra anlamak

üzgünlük ve pişmanlık dolu eylemdir. kör ölür badem gözlü olur muhabbeti değildir bu. küçük şeylerden küser insanlar, birbirlerini kırarlar ve görüşmezler. ama eğer gerçekten sevilen değer verilen biriyse o kişi, kırgınlıklar küskünlükler onu sevmeye devam etmenize engel olmaz. nasıl olsa bir gün barışırız dersiniz ve günler öylece geçer. bir gün bakarsınız ki o sevdiğiniz değer verdiğiniz insan göçüp gitmiş bu dünyadan. işte üzüntü ve pişmanlık dolu dönem de bu anda başlar. ve tabii ne yazık ki geri dönüşü olmayan bir yoldur bu. giden gitmiştir artık siz de pişmanlığınızla kalırsınız öylece. o nedenle değer verdiği kişileri kırıp onlarla basit nedenler yüzünden küsmemeli insan. ve son pişmanlığın fayda getirmediğini de bilmeli.