balici

hayattan umudu kesmiş kişi tiplemesinin, etrafa zarar veren haline bürünmüş, ucuz yolu kafa yapıcı maddelerle, korku salarak ve bu korku ile gözüne kestirdiği kişiden para talep ederek yaşamını idame ettiren kişi.

evet beş dakika öncesine kadar benim için tanımı devletin bakmadığı, sosyal ve kültürel açıdan gelmişmekte olan ülkelerde bolca rastlanan hallerine en çok üzüldüğüm sokak çocuklarıydı.

on beşi dakika öncesine dönecek olursak iki hafta önce çalıştığım şirketin önüne gelip bayılan ve tüm çalışanların toplantıyı yarıda bölüp dışarı çıktıktan sonra genç kızlarımızın göz yaşlarıyla yazık çocuğa epilepsi hastası o feryatlarıyla para toplarlarken benim ise girin içeri ve inanmayın söylemime karşı şahsıma cani bu adam bakışları attılar. çocuğa tam 150 lira para verildi ağladı annem dedi hasta babam öldü dedi kardeşlerim annemden bile hasta dedi ve parasını aldı.ben ise polis yerine ne olur ne olmaz diyerek ambulans çağırdım, gelen ambulansa binmekte direndi bizim epilepsi hastası balici ve elini kolunu sallayarak aldığı paranın verdiği mutlulukla uzaklaştı. acaba dedim benim her tren istasyonunda gördüklerimden farklı mıydı? ben mi kötü bir insan olmaya başladım diye düşünürken. çocuk az önce güvenliği aşarak odama girdi bana para ver dedi, ayağa kalktım ve yanlış yaptığımı anattığımda kes sesini dedi, ben de kolundan tutup dışarı atayım derken çocuk çekti bıçağını ve müşterilerden para istemeye başladı, yapacak bir şey yoktu benim için tutup kolundan yine dışarı atma cesaretini gösterdim, güvenlik o esnada alabildiğince uzakta alabildiğince korkmuştu, ne yalan söyleyeyim benim gibi.. hamile müşterinin yanından uzaklaştırdıktan sonra paşamı dışarda polisler karşıladı, onlara da bir güzel yüklendi ve geri döneceğim diye bağırarak elini kolunu sallayarak gitti.

elim ayağım titriyor sinirden, ben haftada bir kez taksimde bir baliciye döner ekmek ısmarlayan, karşıma çıktıklarında gidip sigara ikram edip sohbet ettiğim ve gerçekten durumlarına çok üzüldüğüm bu çocukların bir çoğunun aslında kendilerini hayatın değil bizzat kendilerinin kenara ittiklerini gördüm. ülzüldüm, sinirlendim ve cümleye başlarken yaşadığım siniri yazarken kaybettim, şimdi mi ne yapıyorum? gülümsüyorum.