yaptığım eylemdir. hala sony ericsson T 250 model telefonumu kullanıyorum. telefonum 9. yılına girdi. şarjı bir hafta gidiyor. bu telefon sayesinde "şaşırma" duygumu yaşatıyorum. video özelliği olmadığı için her anı kaydetmek yerine yaşıyorum. her boku hemen öğrenmiyorum. mola zamanlarında insanlarla konuşuyorum.
bunlar artistik olaylar değil. yaptığım dünyaya karşı gelme falan da değil. boş boş bakıp, sebebini düşünmeden bir şeylerle kafa yorma özelliği vardır insanın. kafana taktığın bir şeyi, mesela otobüste falan 1 saat giderken şöyle kafanda düşünürsün ya hani. biriyle olan tartışmanı, o işi ne yapacağını, birine ne cevap vereceğini, babanı üzüp üzmediğini falan, sadece kafandan geçirirsin. otobüse inip binen insanlara bakarsın, daha çok var dersin, bu bina yeni mi dikilmiş dersin, şu adamın ceketi güzelmiş dersin, klip çekerek müzik dinleyenlere gıcık olursun falan. o sana ait "boş" bir andır. insanların o anlarını aldı o telefonlar. "boş" vakitleri kalmadı. hep gösterilenlere bakıyorlar. ben buna üzülüyorum. çok üzülüyorum.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?
