ay karanlık

bir ahmet arif şiiri.

maviye
maviye çalar gözlerin
yangın mavisine
rüzgarda asi
körsem
senden gayrısına yoksam
bozuksam
can benim, düş benim
ellere nesi
hadi gel
ay karanlık

itten aç
yılandan çıplak
vurgun ve bela
geliş durmuşsam kapına
var mı ki doymazlığım
ille de ille
sevmelerim
sevmelerim gibisi
oturmuş yazıcılar
fermanım yazar
n'olur gel
ay karanlık

dört yanım puşt zulası
dost yüzlü
dost gülücüklü
cigaramdan yanar
alnım öperler
suskun, hayın, çıyansı
dört yanım puşt zulası
dönerim dönerim çıkmaz
ey leylim gecede ölesim tutmuş
etme gel
ay karanlık

http://www.youtube.com/watch?v=_InVZHYRYSU

bir ahmet arif şiiri.
ortaokuldaydım ilk okuduğumda. "yangın mavisi" mısrasında durdum dakikalarca...

"nedir yangın mavisi... hangi ütopyanın hangi acının hangi iç dünyanın eseri olabilir ki... ben yazabilir miydim? ben bu cümleyi mavi gözlü bir kıza yazabilir miydim?"

kıskanmıştım... devamını okudukça da kıskandım. müthiş bir şiirdi. her okuduğumda içinde kayboldum.

ve bir gün aşık olduğumda fark ettim ki ay bile karanlık...