yokluğuna alışmak

kaybedilenin artık olamayacağını ya da olmayacağını kabullenmektir. bunu beyne idrak ettirmektir. kolay mıdır ? kaybedilene verilen değere yada kişiye göre değişiklik gösterir.

ömür törpüsü bile değil. o derece yok, yokluğun.[ybkz]swh[/ybkz]

şimdi bu durumu size şöyle özetleyebilirim. güzel ve uzun süreli bir birlikteliğiniz olan herhangi biri bir sebepten ötürü gitmiştir. geri dönülecek veya dönülmeyecek bir yer olabilir gittiği yer ama bizi ilgilendiren kısmı gitmiş olması.

o gittikten sonra onunla yaptığınız şeyler, gittiğiniz yerler, söylediğiniz şarkılar, karıştırdığınız bütün haltlar yoğun bir biçimde karşınıza çıkar efendim. bu durum günlerce, haftalarca, aylarca belki de yıllarca sürer durur. üzülür, hüzünlenir, kahrolursunuz ama hep özlersiniz.

zaman geçer, insanlar, şehirler, yüzler, mevsimler değişir ama siz hissetiklerinizin değişmediğini düşünürsünüz. bir süre sonra yanıldığınızı anlarsınız ama, artık eskisi kadar üzülmüyorsunuzdur. onun yerine birini koymuşsunuzdur bile çoktan. ha onun yerine tam oturmuyordur ama onunla yaptıklarınızı o biriyle de yapıyorsunuzdur. başlarda size yine onu hatırlatır, hatırasına ihanet ediyormuşsunuz gibi gelir ama o kadar da etkilemez bu durum sizi.

sonra anlarsınız ki "ulan o benim mutlu olmamı isterdi" diyor ve yolunuza bakıyorsunuz. koymuyor artık yokluğu, üstelik o birine çoktan yepyeni bir yer vermişsiniz. onun yeri ise tozlu yapraklar arasında kalmış.

diyeceksiniz ki "sen ne biliyorsun lan, ne yaşadın ki?"

ben sekiz senedir hayatta en çok sevdiğim şeylerden birini yapıp motosiklete binmiyor, rüzgarla yarışmıyorsam vardır bi sebebi di mi?

bu aslında tamamen kabul etmekle alakalı bir durum. kabullenirsen hayatın bir nebze olsun daha düzgün ilerler. kabul etmen gerekir çünkü, gittiği yerden dönüşü yoktur.

şunun gibi mesela;

spoiler--

kaybedebilecek daha önemli şeylerinin olduğunu düşün. annen gibi. baban gibi. kardeşin gibi. yerine koyamayacağın şeyler vardır bu hayatta. onları kaybetmeden, kaybetmek nedir öğrenemezsin.

spoiler--

ben bunu niye buraya yazdım hiç bi fikrim yok.

unutamayınca insan yapabileceği tek şeyin olduğu durumdur. alışmak. hani yalın ın bir şarkısında söylediği gibi "alışmaya çalışmak diye birşey yoook,alışmam gerek". aynen işte öyle alışmak gerek. her ne kadar geçse de zaman dönse de dünya alışmaktan başka çare yok. maalesef.

varlığından ne gördük de yokluğuna alışayım ki deyip giden sevgilinin ardından bir bardak da[ybkz]swh[/ybkz] soğuk su döküp hayatına devam etmeyi gerektiren durumdur.

alışmak sevmekten daha zor falan gelmelidir, olmayan bir şeyin yokluğuna alışılmaz mesela yüz bin dolarımın yokluğuna alışamadım ben hala.