siyahı duyup beyaz diye karşılık vermeyince kendini suçlu hissetmek

bir günahı işlemek gibi bir hisle eş değer olan eylem.

örnekleri çoktur aslında;
teslim etmeniz gereken iş dururken sizin başka şeylerle ilgilenmeniz gibi
ya da
sınavda kopya çektiğiniz an hissettiğiniz duygu gibi...

böyle şeyler işte, böyle bir şeyler...

Bilimum eskişehirspor, gençlerbirliği, gaziantepspor vs deplasmanlarında rakip takım tribünlerinin siyah tezahüratına beyaz şeklinde avazın çıktığı kadar bağırarak her zaman her yerde kartalın en büyük olduğunu göstermek

ağır bir suçu işlemek gibi olsa gerek. zira bünyemin yaşadığı bir durum değil.

(bkz: sensiz geçen saniyenin ben amına koyim)

inönü stadı'nın yanından geçerken diğer takım taraftarı arkadaşlarıma hissettirdiğim duygu. [ybkz]swh[/ybkz]
siyah diye bağırıyorum, bakıyor bakıyor bir şey de diyemiyor. [ybkz]swh[/ybkz]
ben 3 kere arka arkaya söyleyince kendini koyveren gs'li arkadaşlarım var. [ybkz]swh[/ybkz]
marşa başlamamla kendini kaybedenler de yine mevcut. [ybkz]swh[/ybkz]

her beşiktaşlıda bulunan bir çeşit sendrom.

düşünsenize gençlerbirliklilerin arasında kaldınız onlar "kırmızı" karşılığı "siyah" diye bağırıyor sizde arada hemen bir "beyaaaz" patlatıyorsunuz. Sonrası malum: olaylar olaylar..

beşiktaş'ı hayatının her anında yaşayan bizler için kaçınılmaz şey. eğer bir yerde biri siyah diye bağırıyorsa onun karşılığı verilmelidir.