inönü stadı'nı görünce dolan gözler

hasretin ateşini yaşayan, yanında olamamayı bilen ve inönünün bahsi geçtiğinde bile dolan gözlerdir. kaldı ki yakından görmek ve içeri girememek zulmüne katlanır

(bkz: beşiktaşlı olmak)

3-4 kere yaşadığım şey... inönü'de maç izlemek nasip olmadı daha... bu sene olacak inşallah ama söylemeliyim ki; çok fena... ne zaman istanbul'a yolum düşse trenden iner inmez elimde valiz de olsa ilk işim inönü'ye gitmek, etrafında dolaşmak olur... gözler dolar, o tribünler dolu hayal edilir... koku içe çekilir... "işte, orası burası" denir...

çok aşina olduğum için gözlerim dolmasa da,arabayla her geçişimde yerimde doğrulur ve sanki ilk kez görmüşcesine bakarım.en son bugün oldu işte,yine beleştepe boşluğundan çimlere takıldı gözlerim içinde bulunduğum araç yoluna devam ederken.

yaşanılan hissedilen aşkın büyüklüğünü kanıtlayan olay.

Yabancılık çekilmeyen yere gitmek, evin gibi hissettiğin ama işin özü her defasında içinin titremesine sebep olmasıyla birlikte bunu hisseden gözlerdir.

kısa bir zaman içinde, inönünün yokluğuna dolacak gözlere bırakacaktır yerini. malum mabedimiz yeni açıktan rüzgar alıyor artık. rüzgarda yaşartıyor gözleri işte.