aşkı yaşamayı bilmemek

---------------alıntı---------------
Asiyim…Korkunç boyutlarda olan aitsizliğimin çapraşık çıkışları…
Sürekli savaş var içimde yenilen taraflar ve kaybeden ben…
Mutluysam … çığlık çığlığa , çoşkuyla…
Mutsuzsam tüm dünyanın acıları iki göğsümün arasında…
Delilik bu…
Bana dokunmak isterken duvarlarıma çarpıp yok olan insanlar…
üzgünüm…
Kim sevdiğine çık git hayatımdan diye bağırır ,zorla gönderir…
Ve onun çıktığı kapının arkasında “gitmemeliydin” diye ağlar…
Pişman da değilim ya-Nedeni yoktur işte…
Anlamı,mantığı,ifade edilirliği de yok…
Sonu nedir ? Nereye savrulurum bilmiyorum.
çabalar dururum..
Bir vazgeçmek için
Bir onu kaybetmemek için
Gölgeler ve ışıklar gibidir
(b: Zıtlıkların mükemmel uyumu) gibidir
Bendeki aşk…
Yasta gibiyim…
Yada beklediğim bir haber var
ölüm sessizliği bu. Sonsuza dek sürecekmiş gibi.
üzgünüm
Seni bu kadar güçlü ve bu kadar aciz olmaya ittiğim için…
(b: Gittikçe bana benzediğin için üzgünüm)…
Boyun eğmek ,kabullenmek…
Zor olduğu kadar yorucu ve acı verici.
Bir o kadar vazgeçilmez bu savaş
Yüreğim… Benden ayrı bir varlık gibi…Artık ona hükmedemiyorum...Saçma bir özgür kalış bu…
Cennetine çağıran ama orada olmayan bir sahibeyim..
Tanrım nasıl bir delilik sunuyorsun aşk adına bizlere…
Dünyanın , bedenin görünmeyen boyutlarında yaşanıyor…
Bu sessizliğin anlamı ne ? Bittimi artık her şey
O fırtınalı, karanlık okyanusların duruldu mu…
Bu sessizlik her şeyin geçtiğini mi fısıldıyor
şevkatle...Bu bir rüya olmalı…
şşşşş uyandırmayın…
Daha bitmedi…
Yoksa bu sessizlik -Ruhumun başkaldırışına verilen ,Parmaklıklar arasında ki yalnızlık cezası mı?
Nasıl evcilleştire bildin?
Bu asi yılkıyı…
Nasıl zaptedebildin-Ruhumu..Bedenimi…
(b: Vahşiliğim bir senin gözlerinde huzurlu uykulara dalabildi)…
Ama her eğitici gibi acımasızdın…
çok uzun zaman taşıyacak ruhum bu izleri…
Bizimkisi yalnızca aşk değil…
Bildiğin o kanlı savaşlardan biriydi…
Nasıl bu kadar acımasız oluyoruz aklım almıyor bazen.
Durup baktığımda koşarak kaçmak geliyor içimden…
Ama her yer aynı
Ben …
Sen …
Ama bu savaşta ilk tükenen
Ben olacağım…
Sanırım…
Küçük bir çocuk gibi
Korkuyorum senden
Bazen…
Ama
Savaşmak zorunda kalıyorum
Hiç gücüm
Stratejilerim ,
Savaş eğitimim
Yokken
öylesine savuruyorum
Kılıcımı…
Belki daha çok acıtıyordur
Rastgele vuruşlarım
Belki öldürücüdür darbelerim
Ama sen zorluyorsun…
Bilinçsizce isteksizce,
Savaşa itiliyorum…
Kendimi artık tanıyamıyorum…
Ama bir saçmalık bu…
çünkü seni hala seviyorum…
istiyorum…
Deli gibi…
Kendimden kaçıp korkularımı içeriden kilitliyorum…
---------------alıntı---------------