10 dakikalık saçmalamamız sonucu 2-0'dan 2-2'ye gelerek; 2 puanı savurduğumuz, 1 puanı da rakibe hediye ettiğimiz maç.
topa hâkim olma, oyunu yönetme gibi yetilerimiz, fernandes olmayınca kayıplara karışıyor, bu net. açıkçası, eskişehirspor gibi bu sezonun formda ve iyi hücum eden takımlarından birine karşı bu yetiyi sürdürmek konusunda zaten bir ümit taşımıyordum. tam da oynatması gereken oyunu oynattı samet hoca böyle bir durumda, hakkını teslim etmesek ayıp olacak. tipik bir italyan takımı gibi; ama kontraya çıkma hızı, çıkan oyuncu sayısı ve dağılımı itibariyle; hücum oynamadan dahi heyecan verici ve tempolu bir oyun sergiledi takım. bunda tek pas ve adrese teslim oynamanın payı büyük tabii ki.
son 10 dakikayı farklı bir yere koyuyorum. bir oyuncu topluluğu, bir takım, bu derece saçmalayamaz; adı beşiktaş değilse. necip'in yaptığı, tamamen gereksiz ve anlamsız olan, penaltı; karşı atağa çıkarken akıl sır erdirilemeyecek pas tercihleri; uzatmalarda almeida'nın, kendisinin de ne yaptığına dair pek bir fikrinin olmadığına inandığım, hareketi; dönen pozisyonda rakibin 2 kişiyle gelerek, o an 6-7 kişinin bulunduğu savunma hattımızın arasından gol atışının seyredilmesi...
cümleyi tamamlayamıyorum; içim elvermiyor, boğazım düğümleniyor arkadaş. hakikaten boşuna söylemiyormuşuz biz: beş dakikada beşiktaş
canınız sağolsun be çocuklar, canın sağolsun be sevdiğim...
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?