yedi tepeli şehrin bir tepesinde vatani görevimi yerine getirmekteydim. her türk erkeği gibi şanslı bir askerlik süresi geçirdim. oğlunun ismini '' kartal '' koyacak kadar hasta beşiktaş'lı olan bölük komutanının, biz usta birliğine teşrif etmeden tahini çıkıp ayrılması dışında. sonradan aldığımız duyumlara göre, beşiktaş yenildiğinde askerlere zulüm, galibiyet aldığındaysa bayram gibi geçermiş o hafta. emir komuta böyle bir kişiden, daha ilk içtimada galatasaraylılar, fenerbahçeliler ayrılsın deyip, askerleri deşifre edip, ona göre görev dağıtımı yapan bir komutana geçmişti. kısa sürede '' beşiktaş'lı ortamda kendini belli eder '' tespitimi ıspatlarcasına öğrenilmişti beşiktaşlılığım. çarşı izinlerinde açlıktan ölecek olsam da, beşiktaş semtine girmeden bir yerden bir şeyler yemediğim konusu duyulduğundan beri herkes biliyordu. ve büyük gün gelip çattı. ilk maçın skorunun verdiği rahatlıkla, iddiaya girmek
isteyen arkadaşları geri çevirmiyordum. nerden bilirdim kantincinin zengin olacağını. keşke hasta fener'li komutan '' gel beraber izliyelim odamda, yiyelim, içelim. kaybeden ısmarlamış olur '' demeseydi, keşke askerliğim bitine kadar sürecek o muhabbete zemin hazırlamamış olsaydım. ah be hakan 2.. ah be ertuğrul 3.. '' komutanım ben müsadenizle '' dediğimi hatırlıyorum çıkarken, o talihsiz maçın gecesinde. ranzaya nasıl gittim, o bir hafta boyunca neler oldu, nasıl geçti pek hatırlamıyorum. başlık askerlik anısınaa doğru yol almadan noktalıyorum.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?
