öğrenci evinde 4 arkadaşım ile kalıyordum. o gün bize eski ev arkadaşım ve abisi yanında da bir kaç arkadaşımız daha gelmişti. evde 8 kişi olduktan sonra çekirdekler ve kolalar çıkarıldı maç öncesi yorumlar izlenmeye başladı. ilk maçın verdiği gaza ek olarak chelsea'yı kendi sahasında yendiğimiz maçı da hatırlayarak bu maçı alacağımıza o kadar inanmıştım ki iddia oynasam beşiktaş'a +3 verirdim. zira beşiktaş üstünden asla iddia oynamam[ybkz]swh[/ybkz]. şimdi hatırlıyorum o kadar çok atıp tutmuştum ki arkadaşlara nerdeyse onlar bile inanmıştı. not: arkadaşlarımın 5 tane fenerli 2 tane de galatasaraylı ve ben tek beşiktaşlı. her golü yediğimizde sanki bi bıçak çakıyolardı bana. resmen acı hissediyordum. 6. golden sonra artık yüzsüzlük başlamıştı. golü yediğimizde gülmeye başlamıştım (bkz: ike shorunmu). artık adamlarda götüyle atmaya başlamıştı golü(bkz: ryan babel). maç bittiğinde arkadaşlarım hiç laf sokmadı. beni teselli ettiler. benim moralim düzelmeye başladıktan sonra ebemi ziktiler sadece.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?
