3 mart 2013 beşiktaş fenerbahçe maçı

maçın üzerinden 3 gün geçti ve ilk entry'mi ancak yazabiliyorum. çünkü yeni yeni kazandığımızı tam olarak idrak edebiliyorum. evet gerçekmiş.

olcay'ın son saniye golüyle;

- fener'i yenmenin yarattığı sevinç,

- fener'i son saniye golüyle yenmenin yarattığı sevinç,

- hepimizin büyük bir aşkın yanı sıra şefkat ve sevgi beslediğimiz bu kadronun, şu meymenetsiz fener kadrosuna karşı kazanmasının yarattığı sevinç,

- uzun zaman sonra bir derbi kazanmanın yarattığı sevinç,

- son saniyelerdeki korkunç talihimizin tam tersini yaşatarak hiç beklemediğimiz, hatta gol yemekten korktuğumuz bir anda yüzümüze gülmesi,

- ligdeki konumumuz adına yaşadığımız sevinç,

- veda derbisini kazanmamız sebebiyle yaşadığımız sevinç,

- kötü olana karşı iyi olanın kazanmasına dair yaşadığımız sevinç,

- hakkı hep yenilenin, haksız kazanç elde edene karşı kazandığı sevinç,

- galatasaray ve fenerlilerin suratlarının morarmasının yaşattığı sevinç,


birleşti ve korkunç bir sevinç patlamasına dönüştü. ben havalara sıçradım, arkamda oturan çiftin masasını devirip üzerlerine 2 bira ve bol ketçaplı mayonezli bir patates tabağı dökülmesine sebep oldum. çok mahçup oldum, ama neyse ki onlar da çok mutluydu bu faciayı pek önemsemediler..

sonra mı?

sonra ağladım. ağladım. ağladım.

hala özetleri izliyorum. hala ağlıyorum. ve muhtemelen her izlediğimde de gözlerim dolacak.

teşekkürler beşiktaş, teşekkürler samet aybaba, teşekkürler fikret orman tamer kıran ve diğerleri..

ve teşekkürler, ilahi adalet.

varlığını yeniden hatırlattığın, en umutsuz anımızda elimizden tuttuğun için.