beşiktaş'ın 2007-2008 sezonundaki şampiyonlar ligi macerasının sondan ikinci maçı. bu maçı, rodrigo tello ve deivson rogerio da silva bobo'nun golleriyle 2-1 almıştık da son maça taşımıştık umudumuzu.
bu maçın daha ziyade bende uyandırdığı duygulardan bahsetmek istiyorum esasen. şimdi bir liverpool hezimetinden dönmüşsün, inönü'deki ilk maç... çocuklar çıktı ısınmaya, belki yarım saat kapalı önünde ısındılar. o yarım saat boyunca kapalıda karşılıklı çocuklar inanın inanın çocuklar bestesi... hep bir ağızdan, omuz omuza... sonra tüm stat bıkmadan, usanmadan çok büyük bir destek verildi o gece takıma, müthiş bir sağaltım çalışması yani. ve öyle bir meyvesini verdi ki o sinerji; ağlatan beşiktaş maçlarından biri oldu benim için. yani o dönem öyle bir psikoloji içindeydik ki, bobo'nun son dakikalarda attığı golden sonra yanımdaki adam da böyle resmen olduğu yerde çöktü ve ağlamaya başladı eski açık'ta. psikologların inceleyebileceği bir gündü.
şimdi bugüne geldiğimizde o günkü kadar karanlık bir tablo yok. 10 aralık 2015 sporting lizbon beşiktaş maçı, biraz yıkıcı olmuş olabilir hepimiz için ama önümüzde çok önemli bir galatasaray maçı var. aynı tedavi kürünü şimdi de uygulayabilirsek, her şey tekrardan rayına girer; benim hiç şüphem yok.
o yüzden hadi gençler, kaldırın artık kafayı yerden.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?