unutamadığım hüsranlardan olacağı kesin. maçtan sonra bana dokunulmaması gerektiğini herkes bilir. çok sinir olurum. ağzımı bıçak açmaz, her gün eve alınan gazete mağlubiyet ertesi alınmaz. maç olmuş 1-4. ablam eve geliyor. ekrana bakıyor. maç 4-1 devam ediyor ve ilk tepki olarak "a şaka mı bu" deyip bana bakıyor. ben de öfkeli gözlerle ona bakıp bir elim alnımda tekrar ekrana dönüyorum. tepkiler devam ediyor. "inanmıyorum"... "gerçekten şaka mı bu ya"
"evet ablacım şaka. tüm doğan grubu. ne yapalım ne yapalım ne yapalım diye düşünürken birden biri ya bu last director'ün ablasına bir şaka yapalım. sanki 4 yemiş gibi falan yapalım demişler. aslında maç da yok. aradılar rica ettiler inandırıcı olsun diye giydim formayı" dedim. dedim bunu. verebileceğim en makul ve aile ortamına uygun tepki buydu çünkü.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?
