zeki demirkubuz

asi ruh belgeselinde dinlemeye doyulamayan güzel adam. belgeselde anlattıklarının tümü şu şekildedir:

''[ybkz]swh[/ybkz]takımıyla, renkleriyle, tarihiyle, geleneğiyle büyük futbolcularıyla, ahlakıyla bu futbolun akli yanlarından çok akıl dışı yanlarıyla övünen bunlarla gurur duyan... ama ben onun çok eşsiz bir koro olduğunu düşünüyorum aynı zamanda.

[ybkz]swh[/ybkz]soyut ve yüksek bir manevi değer uğruna binlerce ayrı kimlikten, ayrı kişiklikten ayrı dünyadan insanın soyunup tek bir insan haline gelebilme gücü, bu türkiye gibi türk toplumu gibi kendini soyut şeylerle ifade etmek isteyen insanların asla kayıtsız kalamayacağı bir şey.

[ybkz]swh[/ybkz]bana hep insanın akli bir varlık olduğu öğretildi. ama bundan da hep kuşku duydum; çünkü aşk var hayatta. özveri var, feragat var, acı çekmek var. kısacası nedensizlik var. ve bunların da en iyi ifadesi, akıl dışılıktır. ama bir de bilgi sahibiysek, bir de okumuş yazmışsak burada böyle bir eşiğe geliyoruz.

[ybkz]swh[/ybkz]sabahın altısında böyle uyandım hani. ve bir an kardeşimle göz göze geldim. aynı odada yatmıştık karşılıklı çekyatlarda. ben bir an bir şey oldu zannettim o'na. çünkü dümdüz bakıyordu hiç gözlerini falan kırpmadan. çocuğa bir şey mi oldu diye... "cemil ne oldu?" dedim filan. bana "abi." dedi, "feyyaz ne yapıyordur şimdi?" dedi. sabahın altısında uyanmış ve feyyaz'ı düşünüyor. ya bu nasıl bir şeydir? ben hayatımın hiçbir döneminde hiçbir şeye karşı böyle bir sadakat duyduğumu hatırlamıyorum açıkçası.bu o gün çok etkiledi beni ama, aradan yıllar geçtikten sonra o feyyaz'ın top oynadığı stada gidip, o duyguyu her hafta yaşamaya başlayıp, o artık benim de hayatımın bir parçası haline geldikten sonra 15-16 yıl öncesine dönüp kardeşimi yeniden anlama ihtiyacı duydum.''