her derbi maçından sonra daha çok hissettiğim durum.evet,her şey gelip geçiyor zamanla,bir şekilde hayatınıza devam ediyorsunuz.bazı anlar vardır engel olamazsınız.acılar,hüzünler,sevinçler gibi.çünkü bu duygular yalnızca paylaşıldığı zaman atlatılıyor veya çoğalıyor.bir insanın başına kötü bir şey geldiğinde en yakınını ister yanında.mesela halı saha maçında en ufak sakatllığımda eski sevgilim gelir aklıma,daha yerden kalkamadan '' şimdi olsaydı çıkınca mesaj atsaydım '' diye geçer.bu yüzden hayatımda en çok korktuğum şeyin başıma kötü bir iş gelmesi değil,bunun hayatımda kimse yokken,yalnızken gelmiş olmasıdır.sevinçelere gelelim.çok uzağa gitmeye gerek.beşiktaş'tan derbi maçlarında mesela,takım çoşmuş kadıköyde fenerbahçe'yi,inönüde galatasaray'ı yenmiş.o an farkına varmazsın sesin kısılmıştır,sevinçlisindir o takım taraftarlarıyla dalganı geçmişsindir,ta ki gece yatağa başını tek koyunca düşünürsün,telefonu çıkarıp ''koyduk mu '' diye sevincini paylaşmadın kimseyle.daha da kötüsü onunlayken maç sonu yaptığınız geyikler kemirir beynini sağa dön-sola dön bir türlü geçmez.yaşadığım şehir itibariyle beşiktaş yalnızlık demektir sanırım.gurur duyduğum yalnızlığım.
(bkz: terkedilmek)
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?
