türkiye'nin iyiden iyiye yaşanmaz bir ülke olması

maalesef özellikle 4-5 yıldır var olan gerçektir.
ölen insanlar, baskıcı bir rejim, ifade özgürlüğünün bitmesi; demokraside, hukukta, insan haklarında dünya'da sonunculuğu zorlamamız, eğitim sisteminin kötülüğü, araplaşan, sünni mezhepçiliğiyle ve kan dökme isteğiyle büyütülen çocuklar, ne olursa olsun tuttuğu partiden vazgeçmeyen ak holiganlar, boş milliyetçilik safsataları, bitik bir ekonomi; arlanmaz, uslanmaz, yolsuz, hırsız, rüşvet yiyen yöneticiler, tek sesli fahişe bir medya, bütün kurumlarıyla iktidarın fahişesi haline gelmiş tek sesli bir devlet, ülkenin her zerresine sızmasına müsaade edilen fetö, iktidarın stepnesi olan bir yavru muhalefet, üstün beceriksiz bir ana muhalefet... yok ulan, iyi bir şey yazamıyorum. gelmiyor aklıma. ulan yanlış yapılan binlerce şey var. o kadar çok ki, saymaya kalkıyorsun, her defasında ''aa bak bu da vardı.'' diyorsun. her şey yanlış. en basitinden mavi marmara davasının düşmesi olayında hükumet chp olsaydı şimdi israil konsolosluğu önünde kur'an okuyacak, filistin bayraklarıyla sokakları dolduracak milyonlar vardı. şimdi ise suskunlar. malum kişi bir gün çıkıp diyor ''suriye'de esad'ı devirmek için varız.'', ertesi gün diyor ''kişiyle derdimiz yok, terör örgütlerine müdahale ediyoruz.'' ulan binlerce var böyle binlerce. başka bir hükumet, bunların yaptıklarının 10'da 1'i olsa çoktan erken seçime giderdi ülke. gerçi seçim kazanamazlardı. bazen diyorum gideyim yabancı bir ülkeye, düz işçi statüsünde bile daha çabuk hayatımı kurabilir, belli bir seviyeye getirebilirim. yani buradaki orta gelirli beyaz yakalının bir şeylere sahip olma süresi, gelişmiş bir batı ülkesinde sıradan bir işçinin aynı şeylere sahip olma süresinden daha uzun. yani ne bileyim, ultra karamsarım. çünkü tablo öyle. daha iş cinayetleri, ihmaller, çocuk tecavüzleri, kadınların 2. sınıf insan statüsüne yerleştirilmesi, biat kültürü gibi birçok konu var. bilemiyorum, umarım kurtuluruz. umarım kurtulduktan sonra her şeyi hukuk, demokrasi çevresinde; laik ve batıcı bir anlayışla dizayn eder, büyük bir eğitim reformuyla sağlıklı gelecekler yetiştiririz. ben 22 yaşındayım, çocukluğum ve lise yıllarım muhafazakar bir ailede büyüdüğümden malum kişiyi severek geçti. üniversite zamanı olgunlaştıkça kendi doğrularımı buldum. hem siyaset, hem de din bazında. ben 7 yaşından beri bunlar var ve gitmeye niyetli değiller. içimden işe girip para kazanmak, bir hayat kurup ileride çocuk yapmak gelmiyor. böyle bir ülkede çocuk yapmak istemiyorum mesela. çok uzun ve parça parça oldu. daha çok çıkar ama gerek yok.